Jennifer McMahon - Söylemeyeceğine Söz Ver adlı kitaba yorumum:
Öncelikle bu kitabın peşinden çok koştuğumu, delice merak ettiğimi söylemeyeliyim. Kavuştuğumda ise derhal okumaya başladım ve su gibi içtim sayfaları.
Kitabın kapak resmi harika olmakla birlikte iç kağıdının çok kaliteli olduğunu bildirmeden geçmek istemedim. İç kağıdı O kadar
Bu kadar az bilinmesine şaşırdığım, Saatleri Ayarlama Enstitüsü veya Huzur kadar güzel olan roman. Dönem hakkında da çok fazla bilgi veriyor. Özellikle İsmail Molla ile Sabri Hoca arasında geçen konuşma Abdülhamid dönemi hakkında çokça fikir edinmeyi sağlıyor. bir de Ahmet Hamdi'nin romanlarında o kadar karakter içinden birinde mutlaka kendini görüyorsun. Ben çoğunlukla o baş karakter olmasına rağmen silik kişiliğiyle geride kalmış, neredeyse unutulacak olan insanda kendimi görüyorum. Mahur Beste'de de bu kişi Behçet Bey'di. romanın sonlarına doğru iyice unutulmuşken, yazarın Behçet'e yazdığı mektup sayesinde daima hatırlanacak bir karakter haline geldi.
''sizde garip bir mazhariyet var, Behçet bey; herkes gibi maddesiyle gezinen bir insan olduğunuz halde bir rüyaya benziyorsunuz. belki de hayatınızı doğru dürüst yaşamadığınız için bu tesiri yapıyorsunuz. o kadar ki, yaklaştığınız insanlara kendinize mahsus bir zamanı aşılıyorsunuz. bölünmezlerin bölünmezi, çekirdek halinde bir zaman..''
Beyaz Mantolu Adam- Bir öykü içinde belki 45-50 kişiyle karşılaşıyoruz, kahramanımız karşılaşıyor. Onların içinde sadece bir iki kişi bu garip, tuhaf, konuşmayan adama hoşgörü gösteriyor. İnsanlar hırpalıyorlar bu beyaz mantoyla dolaşan adamı. Alaycılıkla, küçümseyerek, yok sayarak, döverek, söverek öfke kusma hali. Sanki intikam alır gibi.
gerçekten çok mükemmel bir kitaptı ve kurgusu çok farklı şuana kadar bitirdiğim kitaplardan en güzeli diyebilirim ilk başlarda garip bir kurgu gibi gelse de herkes tarafından beğenilebilecek türden bir kitap umarım en kısa zamanda çoğu kişi okuma fırsatı bulur herkese tavsiye ederim
Bir cinayet ve bu cinayeti haber yapmak için araştırma yapan bir gazeteci.Kitaplarla dolu dünyası olan bir adam ve aynı zamanda cinayetin işlendiği evden en son ayrılan adam.Bu garip adamla gazeteci kız tanışır ve hikaye başlar.Fakat bu hikayede cinayetten daha çok bir aşk, bir ayrılık ve bunun etkileri vardır.Bunun yanında iyi bir gözlemcinin gözünden ilişkilerin, hayatların ve olayların anlatımını bir solukta okuyacaksınız.
Peki katil kim?
-Tahmin etmesi en zor kişi.Belki de kitabın sonuna kadar hiç tahmin edemeyeceğiniz birisi.
Peki hikaye nasıl?
-Başta sıradan olsa da giderek karışan ve sonunda "yok artık" dedirten türden.
Peki ya dili nasıl?
-Olabildiğine sade ve her insanın rahatlıkla okuyup keyif alacağı türden.
Öyleyse ne yapalım?
-Haydi okumaya başlayalım.Keyifli okumalar :)
Genel olarak ilk kısımda karakterin ruh halini tanımlamak için derin bir felsefe ile başlayan, ondan sonra karakterin hayatından bir kesit ile devam eden bir roman. Dil bakımından rahat ve sohbet edermiş gibi, kurgu bakımından sade ve sürükleyici, konu bakımından zeki; algısı geniş, kibirli, aşırı alıngan zayıf iradeli bir karakterin ruhunun en derin kısımlarına kadar açıklayan ve hayatından bir kesit ile somutlaştıran bir kitap. Ana karakterle bir defa tanışmanızı tavsiye eder ve 1-2 yıl sonra birinci kısmı okuyamayı düşündüğümü ilave ederim. :D Bu kısımdan sonrası için zevk kaçıran bilgiler bulunmaktadır. Okumayanlar bence devam etmesin.
Şuana kadar dosto amcanın okuduğum kitaplarında en garip karakterle karşılaştım. Geniş bakış açılı, zeki ve karmaşık bir zihin; zayıf ve dengesiz bir ruh; aşırı kibirli, küstah, yakala ve kindar bir karakter. Aile sevgisi de dahil hiçbir sevgi görmemiş ve bu eksikliği sanal dünyasında gidermeye çalısan bir kişi. Lisa ile tanışıncaya kadar Orwell amca'nın Aspidistra karakterinin çok daha zayıf ruhlu hali gibi düşündüm ama Lisa'yı davranışından sonra açıkçası yeraltının dibindeki karanlık bir ruh olduğunu kara verdim. Sade'nin kötü karakterlerin cinsellik düsüncelerin olmayan pasif bir karakter düzeyine indi.
