Seni, lavanta kokulu bir sabunda; bir kavun diliminde, açık, uçuk gümüş rengi bir çorapta; bir yasemin dalında; adını bilmediğim, bilmemekten utanç duyduğum halde öğrenmek istemediğim
tek bildiğim, görünüşüne bakılırsa tatulayla bir hısımlığı olması gerektiği
sabun kokulu, el büyüklüğünde, fildişi rengi bir çiçeğin açışında; yıkık kemerlerde uyuklayan kedilerde; gecenin soğumuş kumunu döven, patlayan dalgaların sesinde; günün ilk ağartısında —karanlık saatler boyunca dağıtıp durduğun yatağında sabahın serinliği çıplaklığına işlemeğe başlarken— uyanmaksızın, omuzlarına doğru çektiğin, örtündüğün bir çarşafın ılık, ak mutluluğunda bulacağım; dirim içimden çekilesiye...
Kokularım, seslerim, görüntülerim, anılarımsın sen benim. Dokunduğum, okşadığım, en gizli tadını tattığımsın. Kahvaltının üçüncü çayı bittiğinde "Uyanamadın mı daha?" dediğim zaman "Ne gereği var?" diyen ilk insansın bana.
Yıllardır, yaz gelince bir denize, belli bir denizin belli bir noktacığına gitmekten, orada birkaç gün geçirmekten umduğumuz, bu birkaç günde bulduğumuz nedir? Ödünç bir genlik mi? Bir bolartı tansığı mı? Bir çocukluk uçmağına uğramanın vazgeçilemez olmazlığı mı? Yoksa, bir özgürlük düşü ardında gizlenmiş mutluluk, sürünün içinde kalıp kurda nanik demenin çocuksu böbürtüsü mü?
Sayfa 10Kitabı okudu
Kurusa fidanım güllerim solsa
Göynümde solmayan gülümsün benim
Yaprakların gazel olsa dökülse
Daha taze fidan dalımsın benim
Ağarsa saçların belin bükülse
Birer birer hep dişlerin dökülse
Vücudun kurusa kanın çekilse
Yine şu gönlümün yarisin benim
Neşet ERTAŞ
"Ey Yemen Çölü bu nasıl bir açlık ki aldıklarım yetmedi de 'Daha, daha!' diye bağırmaya devam edersin? Bunca sahiplendiğin yetmedi de ne var ne yok bütün yiğitleri mi istersin? Kadınlarımızın, analarımızın, gelinlerimizin, çocuklarımızın, kardeşlerimizin, onca yetimin çığlıkları dizginlemedi mi hâlâ açlığını? Öğütüp yok ettiğin canlara doymadın mı da hâlâ bizi istersin? Asil bedenlerin toprağına karışması sonucu çölünde tek bir filiz yeşermedi de hâlâ istemeye devam mı edersin? Ne zaman bir köşede ismin geçse senin koca bir mezarlık olduğunu söylüyor bütün gönüller. Kimini zehirledin, kimini kuruttun, yakıp gazel ettin, kimini alev topu nefsinle gencecik yaşlarında boğdun. Düşman bile senden çekinir oldu da sen bize mi göz diktin?
Halk içinde mu'teber bir nesne yok devlet gibi,
Olmaya devlet, cihanda bir nefes sıhhat gibi.
Saltanat didükleri ancak cihan gavgasıdur,
Olmaya baht ü saadet dünyada vahdet gibi (En güçlü hükümdar olmasına gönderme yapıyor)
Ko bu ayş ü işreti çünkim fenâdur akıbet,(İçki içmek insanı azdırır sonu kötüdür)
Yar-ı baki ister isen olmaya taat gibi.(ancak, Allaha ibadet ederek baki hayatı yakalayabilirsin)
Olsa kumlar sayısınca ömrüne hadd ü aded, (Ömrüne ömürde katılsa)
Gelmeye bu şişe-i cerh içre bir saat gibi. (Kıyamet günü hesaba çekilecek ve kaybedeceksin gibi...)
Ger huzur etmek dilersen ey Muhibbî(Kanuni kendine sesleniyor) fariğ (yüce) ol!
Olmaya vahdet cihanda kûşe-i uzlet gibi. (Dünyanın en kudretli padişahı olacağına bir köşede yalnızlığın tadını çıkarsan daha mutlu olursun)
Kanuni Sultan Süleyman
Ortaokul'da iken edebiyat hocası bu gazel'e gönderme yapmış ve üzerinde baya bir muhabbet etmiştik.
Zaman geçtikçe insan Kanuni Sultan Süleyman'ın ne demek istediğini daha iyi anlıyor.
Gözünü para hırsı bürümüş müteahhitlerin bizleri hapsetmeye çalıştıkları dikey hapishaneleri gördükçe tüylerim diken diken oluyor. Kaçıp uzaklaşmak ve bir köyde sevdiğim kadınla baş başa sessizliği dinleyerek yaşamak istiyorum.
Hepinize sağlıklı, huzurlu ve mutlu bir ömür dilerim.
Ölü Çocuğa Gazel
Her akşam üzeri bir çocuk ölür,
her akşam üzeri Granada'da.
Her akşamüzeri yerleşir de su
dostlarıyla konuşur baş başa.
Yosundan kanatları var ölülerin.
Bulutlu yel ve duru yel yan yana
süzülen iki sülündür kuleler üstünde,
gündüzse yaralı bir oğlan.
Havada kalmazdı tek kırlangıç gölgesi
şarap mağarasında rastlayınca ben sana,
tek bulut kırıntısı kalmazdı yerde
sen ırmakta boğulup gittiğin zaman.
Yuvarladı vadi köpeklerle süsenlerini
bir su devi yıkılınca dağlara.
Gövden, ellerimin mor gölgesinde,
bir soğuk meleğiyle, kıyıda cansız yatan.
BEN GÜZELE GÜZEL DEMEM
Ben güzele güzel demem,
Güzel benim olmayınca.
Muhanetin karın çekmem,
Gel deyip de gelmeyince.
Gelirim amma, döverler,
Hepimiz bir ağacın dalları değil miyiz ?
Hepimiz aynı yolun yolcuları değil miyiz ?
Ey insanoğlu ne diye kendi kusurlarını görmeyip de
Diger insanların iyisine kötüsüne bakıp durursun ?
Ne diyeyim? Allah, senin yardımcın olsun.
(Divan-ı Kebir,Gazel)
BULDUKTAN SONRA ARAMA
Omuzumda sevda yükü
Yollarda Seni aradım.
Beste beste, türkü türkü
Tellerde Seni aradım.
Girdim yeşilden sarıya
http://www.siirperisi.net/siir.asp?siir=4146