“Ne tuhaf, insan yaşadığı günlerden bıkıyor, bir başka türlüsünü yaşamak istiyor, ondan da tad almıyor bazen.”
Sonra neydi sevgi? Görmeden olamaması değil mi?
Kimi insan dünyanın en büyük hayalcisidir; sabahları.
Adam savaşmış gecenin karanlığı ile yeni gelen günde aydınlık içindeki yerini almak istemiş ama gücü kesilmiş sabaha karşı.
Ah bu gerçekleşmemiş istekler, niyetler ne zaman nasıl tepeceği belli olmayan bir ukde gibi siner insanın içine.
Benim malzemem ne erzak, ne odun, ne kömür, aştım ben onları, yaşamımın dışına çıkardım.
Sükunet içinde bulunan bir yerde, bir hareket hasıl eden bir insan, afişlerdeki insanlardan daha mühimdir.
Sevginin daha başka halleri vardı. Sonra sevgi neydi ? İki insanın birbirinden hoşlanması , birbirini beğenmesi , görmeden olamaması değil mi? Bir zaman sonra da geçer gider , ardında bir şey bırakmazdı. Çok kere de bir pişmanlık , bir kin kalırdı geriye. Birbirlerini uzun zaman sevdiklerini sandıktan sonra bir tesadüf sonunda görünce , ya hiç aldırmadan geçilir ya da o insanla geçirilen , boş yere harcanan zamana acınır , belli belirsiz ama içten kin duyulurdu.
Sayfa 22Kitabı okudu
"Talihin garip cilvesi" dedim. "Bazen de hayatın ayırdıklarını ölüm birleştiriyor"
Sayfa 28 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Sabaha karşı olan ölümlere bütün ölümlerden beter üzülürüm. Daha bir dokunur bana. Demek derim, her şey gibi, bir ağaç, bir iskemle, bir bana ne bileyim bir vapur, bir telgraf direği, daha aklınıza ne gelirse düşünün hepsini, her şey gibi o da savaşmış, gecenin karanlığı ile, yeni gelen günde, aydınlık içindeki yerini almak istemiş, ama gücü kesilmiş sabaha karşı. Yenilmiş.
Sayfa 26 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Bana göre onun asıl şikayeti, dert yanması bütün bu kire, pasağa, zahmetlere uğrunda katlandığı bir insan olmamasındandı.
Sayfa 27 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu