Gece saklıyor seni
Çirkin yazılmış elyazısı gibi duruyorum şu dünyanın üzerinde
kimse silipte yani baştan yazmak istemiyor
oysa öyle hasretimki kerelerce defa yazılmaya
kağıt olsam kalem olsam cümle olsam nokta virgül olsam
gelsen
kilometrelerce kilometrelerce hasret dolu şiirler yazsan benimle
kitaplarca dolsam mısralarca ağlasam ellerinde
uyanıyorum ansızın bu şiirsel dünyadan
şehir kapkara karanlık
şiirler okuyup simsiyah boşluğa
seni çağıyorum sesime
bugün yırt bu geceyi baştan sona dolaş tüm şehri
bütün sokak lambalarını yak
bütün kapıları çal herkes uyansın
bir müjde olsun içinde senden birşeyler olsun
bu gece şehir uyumasın
bu karanlık
bu şehir
bu gece
bu son olsun
bu gece bu simsiyah karanlığı yırtan bembeyaz çığlık
bana seni getiren müjde olsun
bu son olsun içinde sen olsun..
Adonis
Uçsuz uzaklıkta bir yaşam,
Varlıktan habersiz
Yaşadıklarımızdan bir ses, kulak.
Masamızın iki ucunda birer mum
Loş bir tenha salıyor gözlerimize
Gece sular susuyor bize
Masanın ortasındaki şaraptan yudumluyoruz.
Ahali kıpırdaşıyor yatağında
Ben imzalı bir portre
Selamlıyor, seni ve suretini
Virgül ile devam ediyor dilim
Hatıralarımın bir defterini saklıyor
Tanıklığımızın bir resmini taşıyorum.
Her gelişim ya elim, ya yüreğim
Ya da ikisi birden dolu geldim
Şimdi kireçten duvarlılarım
Sıvalı ve yamalı yaralarım
Acılarımın kirişleri toz duman
Sorsalar neresi
Hep adını koyarım oraya
Sorsalar neresi
Hep otuzumdan öncesi derim.
/Ş.K/
Seni seviyorum burada.
Saçlarını tarıyor karanlık çamlarda yel.
Ay başıboş sularda ışıl ışıl yanıyor.
Birbiri ardısıra yürüyor eşit günler.
Kemerini çözüyor dans çalımlarıyla sis. Çözülüyor akşamdan gümüş bir martı.
Arasıra bir yelkenli. Yukarda, yukarda yıldızlar.
Bir geminin ey kara haçı.
Tek başına.
İçimde gün doğuyor bazan ve ruhum bile nemli. Çınlayıp duruyor deniz uzakta.
Bak işte bir kapı.
Seni seviyorum burada.
Seviyorum ya ufuk boşuna saklıyor seni. Sevgilimsin bu soğuk şeyler içinde yine. Denizde hiçbir yere ulaşmaksızın koşan
bu ciddi gemilerde yol alıyor bazan öpüşlerim. Çoktan unutuldum o eski çapalar gibi.
Rıhtımlar nasıl gamlı bir yanaştı mı akşam. Boşuna açlığından yaşamım öyle yorgun.
Benim olmayanı seviyorum. Çok uzaksın sen. Bezginliğim çırpınıyor kararan akşamlarda gitgide. Ama geliyor gece, şarkı söylemeğe başlıyor bana. Ve ay çeviriyor düş çarklarını.
Gözlerinle bakıyor bana en büyük yıldızlar.
Ve rüzgârda çamlar, benim seni sevişim gibi, şakımak istiyor adını tel yapraklarla.
Seviyorum ya ufuk boşuna saklıyor seni.
Sevgilimsin bu soğuk şeyler içinde yine.
Denizde hiçbir yere ulaşmaksızın koşan bu ciddi gemilerde yol alıyor bazan öpüşlerim.
Çoktan unutuldum o eski çapalar gibi.
Rıhtımlar nasıl gamlı bir yanaştı mı akşam.
Boşuna açlığından yaşamım öyle yorgun.
Benim olmayanı seviyorum. Çok uzaksın sen.
Bezginliğim çırpınıyor kararan akşamlarda gitgide.
Ama geliyor gece, şarkı söylemeğe başlıyor bana.
Ve ay çeviriyor düş çarklarını.
uyanıyorum ansızın bu şiirsel dünyadan
şehir kapkara karanlık
şiirler okuyup simsiyah boşluğa
seni çağıyorum sesime
bugün yırt bu geceyi baştan sona dolaş tüm şehri
bütün sokak lambalarını yak
bütün kapıları çal herkes uyansın
bir müjde olsun içinde senden birşeyler olsun
bu gece şehir uyumasın
bu karanlık
bu şehir
bu gece
bu son olsun
bu gece bu simsiyah karanlığı yırtan bembeyaz çığlık
bana seni getiren müjde olsun
bu son olsun içinde sen olsun..
Gece seni saklıyor (Adonis)