Bir kitap okudum ki; kendine rehber niteliğinde cümleler arayanların,kaybolduğumda okuyayım,kendimi bana hatırlatsın diyenlerin gönlüne bayrağını dikecek cinsten: Siddhartha...
Kitapta konu olarak Budizm felsefesinin içeriğinin ele alındığı düşünülsede bence bu sadece bir yanılsama ve kılıftır aynı zamanda.
O kılıfı soyduğumuzda insanın anlam arayışı çıkar karşımıza.Hangi inanışa sahip olursa olsun, acısı dinmeyen boşluğu doldurmak için kimi zaman dikenli olduğunu bildiğimiz yollara saparak,kimi zaman tecrübelerden faydalanarak,kimi zaman tekrar tekrar aynı hataları yaparak.Bazen düşerek ama hep yeniden ayağa kalkmak için son bi gayret göstererek...Durmadan,hiç yılmadan yola devam ederek...Hep yolda kalarak aramaktır alemin gizini.
İşte Siddhartha senin benim gibi; kendine rehber ararken,bazen kaybolan,bazen ormanda yaşayan Samana,bazen de Buddha öğretisinin yolundan giden bir “Ben” arayışcısı.
Siddhartha hem yol,hem yolcudur,hem de yolda karşılaşılandır.Hem öğretmen hem öğrencidir,hep arayan,hem bulan hem de bulamayandır.Şimdi, geçmiş ve aynı zamanda gelecek olandır.
Tıpkı bir ırmak gibi;
“Irmak aynı zamanda her yerdedir,kaynadığı yerde,döküldüğü yerde,çağlayanda,kayıkta,akıntı yerinde,denizde,dağda,aynı zamanda her yerde ve onun için yalnızca şu an vardır,geçmişin gölgesi diye bir şey bilmez ırmak,geleceğin gölgesi diye bir şeyde bilmez.”
Bir ırmaktan çok şey öğrenebilir insan eğer isterse...
Başucu kitabı arayanlara fısıldıyor usulca Siddhartha :
“Ben buradayım sayfalarımı çevirin.”
Sevgi ve Muhabbetle..
H. G. Wells ‘in 
Zaman Makinesi ‘ni yeniden inşa etmiş dostlar. Girin koluma, gidelim 1900’lerin başlarına, eski İstanbul’a. Ben şuracığa oturayım, misal Pera sokaklarında tahta bir bank olabilir bu, Gülhane Parkı’nda bir ağacın gölgesi, ya da henüz yıkıntıları göze batmayan sur duvarlarının üstü.. Okuyayım şu romanı. İzleyeyim şu şöleni. “Yedi
