Edebiyat, hepimizin bu sitedeki ortak gayesi. Kimimiz günlük dertlerimizden, telaşlarımızdan kaçmak, kimimiz merakımızı gidermek, kimimiz bakış açımızı genişletmek, kimimiz de boş zamanlarımızı değerlendirmek için edebiyat şemsiyesi altına sığınmışız. Zaman zaman kendimize "Edebi bir metin nasıl okunur?", "Doğru bir okuma yapıyor
Geçmişin hesapları, çekilmiş acılar, insan vahşetinin izleri gömülmeli.
Sayfa 10
Geçmişin İzleri
Nereye sorsan sor
Yüreğine,
Geçmişine,
Çizdiğimiz sınırlar,
Hissizleşiyor mütemadiyen
Yokluğuna alıştım
Kalabalık bir şehrin ücra köşesindeyim
Sevgim, inancım, güvenim
Farklı bir coğrafyada filizlenecek
Yağmurlu bir günde
Bir deniz kenarında
Geçmişimi hırçın dalgalara teslim ettim
Mülteci bir çocuğun gülüşünde
Umudumu sakladım
Kimseler bilmesin
Kimseler görmesin
Çocuk
#ozgun
Hüzünlü bir geçmişin ve umut barındırmayan bir şimdiki zamanın izleri.
Bir romandaki kahramanın, acılarının biline biline o kitabın çöpe atılması gibi bir şeydi bu. İğne acıtıyordu ellerimi, ya çıkarılmalıydı ya da hiç dokunulmamalıydı. Amaçsız , basit ve sığ insanlar vardı ama mutlulardı. Benim ise çektiğim her kağıttan yalnızlık çıkıyordu. Dürüsttüm . fakat onlar bana üsttü. Yalanlar söylenebilirdi, üzerimde oyunlar oynanabilirdi, sağından solundan gözyaşı damıtan bir oyun tahtası gibiydim. Ama bu sefer ayaklanmıştım. İşte, işte ayaktaydım. Gücüm biterse de ayakta kalırım diye düşünüyordum. Yanıldım ve gene düştüm. Harbi düştüm. İyi düştüm. Kimseyi suçlamadım düşerken. Kimseye küsmedim. Yerle de barışıktım ben ve alışıktım da zaten. Nefret ettiğim bir şehirde kaygı ve geçmişin izleri dağlaşırken üzerimde, beni bilen de seven de üzebiliyormuş meğer. Mutluluğun ve huzurun olsa da kısa sürdüğü bu hayatta insanın sadece bir kez ölmediğiydi öğrendiğim tek şey. Oysa geçenlerde "umut var" yazmıştım defterime. Umut yok!
Sen benim en büyük yaramsın...
Her özlediğim de kanayan.
“Geçmişin hesapları, çekilmiş acılar, insan vahşetlerinin izleri gömülmeli.”
Sayfa 10