Bana ihtiyacınız olmadığı söylendi,
sayın başkan,
Doğru,
evinize gidebilirsiniz,
O halde, yarın görüşürüz, sayın başkan,
Yarın görüşürüz.
Ömrümüzün bütün günlerini birbirimize veda ederek, yarın görüşürüz deyip bize de bunun dendiğini işiterek geçiriyor olmamız ve mukadderat gereği,
o günlerden birinin bu
kişilerden biri için son gün olması,
ya yarın görüşürüz
dediğimiz kimsenin
ya da bunu diyen kendimizin artık hayatta olmaması ilginç.
Ertesi gün diye de söylediğimiz bugünün yarınında bakalım belediye başkanı ile özel şoförü bir daha karşılaşacak mı,
yarın görüşürüz demenin ve olup bitenin,
sorunlu bir olasılıktan fazlası olmayan şeyin bir kesinlikmiş gibi geçmişte kalmış olmasının ne ölçüde olağanüstü,
hatta ne ölçüde mucizevi olduğunu anlayabilecekler mi.