10/10 puan verdi
·
Liked
Ahmet Ümit’in okuduğum ilk kitabı. O güne kadar Türk polisiye romanı okumayan ben bu kitabı okuduktan sonra kendi kendime “Nihayet be!” dedim. Aradığım tüm heyecanı, merakı, gerilimi ve ters köşe olmayı bir kitapta bulmuştum. Kitabı okumamın üstünden dört sene geçti. Ama ben kitaptan hala geçemedim orası ayrı! Tadı damağımda kaldı diyebilirim. Türk polisiye romanlarına bir şans vermek istiyorsanız bu kitaptan başlayın ve asla pişman olmayın! Güzel okumalar
Satranç benim için bir tutku olmuştur her zaman. Çocukluğumdan beri severek oynarım ve bir satranç tahtasının başında saatlerce oturabilirim. Hatta her hamlede fazla düşünmem sebebiyle de çoğu arkadaşım benle pek de bu oyunu oynamak istemez. Ama ne yapayım tavla oynamıyoruz ki bir zar atıp hemen hamlemi yapayım. Bütün olasılıkları düşünmeden bir
Çocuk öyküleriyle çok haşır neşir olmam mı yoksa bugüne kadar okuduğum, içimde güzel yerlerde duran öykülerin varlığını yeterli bulduğumdan mı pek öykü talibi olmam ben. Olmazdım yani. Belki içimde öykü hacmini genişletme isteği doğmasından, belki bir öykü severe rastlamaktan... zamanla değişiyor insan. Değişiyorum.
Öyküyü sevdiren, bakış açımı
Kitabı anlatmaya nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum.
Kitabı okuma serüvenimden basedeyim ilk başta: Bu kitabı şiir dinlerken fark etmiştim. İlk gördüğümde pek ilgilenmedim. Ama sürekli aklımdaydı. Sonra bir gün aceleyle bu kitap elime geçti. Ve hemen okumaya başladım haliyle. Kitaba başlarken normal klasik bir aşk hikayesinden bahsediyor diye düşündüm. İşte güzel sözlerle ve anlatımı rahat olaraktan okumaya devam ettim. Okuduğum sıralarda bir şey fark ettim ki bu beni kitaba bağlayan şeydi. Anladım ki şiir bundan esinlenilmiş. •Tabi bu şiiri ayrıca sona koyucam. Merak edenler için :) •
Kitap iki bölümden oluşuyor. İlk bölümde tek bir kişilik anlatım varken, ikinci yerde ise bir olay anlatılıyor. Ben ikinci kısmı okurken sanki başka bir kitabı elimde tutuyormuşum gibi hissediyordum. Çok farklı anlatım vardı her iki bölümde de. Sanırım söyleyeceklerim bu kadar. ;)) Şimdilik görüşmek üzere İyi okumalar sevgili dostlar :)
youtu.be/t74K1Ieedv8 (s.59)
( spoiler içerebilir )
Ah be Servet!
Küçücüktün Paşa konağına satildin. Anneni, babanı hiç hatırlamadın. Zavallı bir ihtiyar olunca bile gitmedi içinden kim olduğun sorusu, anne sıcaklığının nasıl olduğu merakı. Tek bildiğin hanımına, beyine hizmet etmekti. Karşılığında karnını doyurdular, yetti sana. Karadeniz dedikleri nedir hiç bilmedin. Koca konağın bahçesindeki ağaçların ismini de... Ne lazım sana konağın dışı, Icerideydi senin dünyan. Bilmedin hiç hayır demeyi, yok demeyi, itiraz etmeyi hiç. Çocukluğunda çalıştın, gencliginde çalıştın, ihtiyarliginda çalıştın.
Ah be Servet! Boğazımda düğüm oldu senin hikayen, bilir misin? Sanma şaşirdigimdan. Senin gibi çok Servet var, çok. ..
Ben sana nasıl anlatayım sevgi denen şeyi? Çalışmaktan yariklar oluşan o körpe ellerinin, hanımının yikadigin o yumuşacık ayaklarından kıymetli olduğunu... İtaat denilen şeyin canını böylesine yakmaması gerektiğini. ..
Gün görmedin be Servet!
Küçük kız oldun, genç kız oldun, ihtiyar kadın oldun da gün görmedin güzel kadın! Ama geçti, bitti acıların. Burası dünyaydi. Sonlu dünya! Ben, hepiniz için ağlayacağım...
''Baş yapıtlarını ilk eserlerinde verenler yok olmaya mahkumdurlar.''
Bu sözü bir yerde okumuştum yoksa bana mı öyle geliyor, ünlü birinin sözü gibiydi galiba veya beş dakika da olsa ben ünlü olayım, benim sözüm olsun.:) Nihayetinde mantıklı bir söz. Bu sözün rotasına Andy Weir'i katmak istemiyorum lakin Artemis'de umduğumu bulamadım be
