Derviş
Șimdi gül deyince insanın aklına tuhaf şeyler geliyor. Ben mahallede iki tur dolanıp mezarlık duvarından aşınca gül mü kopardım Ayșe'ye vermek için? Değil. Ayşeler çoktur da onlara çiçekçiler de çoktur, benim işim olmaz. Hayatta bi kere çiçek taşımışlığım var, onu da poșete koydum da yürüdüm. Lisede hem de rezillik. Okulun müdürüne
Çok eski ve çok uzun maalesef:(
O gün hastanede yatmakta olan arkadaşımın yanına ziyarete gitmiştim. Kendisi hiç iyi görünmüyordu. Sarıya meyilli ten rengi daha da bir sararmıştı. Adeta bir çiçek gibi soluyordu. Halleri hareketleri de değişmişti. Mesela benim eskiden beri tanıdığım Osman; samimi, heyecanlı, kanı hızlı akan biriydi. Ama o gün gördüğüm Osman ise durgun, bıkkın,
MUNZURUN KIZI ında anılar ..
Ilkokula başlamıştım tam
7 yaşındaydım , bizim köyümüz dağlık ve evimiz köyün ortasındaydı, evimizin önünde kocaman beyaz büyüklüğünde bir taş vardı. Bu taşa aşıklar ın taşı diyorlardı köylüler, çünkü çeşmeye suya giden gelir bu taşın üzerinde oturur, dinlenirdi ve sevgili si ile konuşurdu. O sene ilk okula
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
200
200. gün... Hayatımın en kötü 200 günü. Bunun böyle olması çok olağan dışı bir şey değil. Bana eğer bu ayrılıktan önce "ayrılık olursa nasıl olur" diye sorsaydılar, hemen hemen şu anki gibi bir durumu tarif ederdim. Yani beklenti dışı bir şey yok. Bu süreç ne kadar sürerse, bu günler de 201, 202... diye devam eder. Tabii ki de umut
************************************Otobüs yolculuğu yapıyorum.Karin Karakaşlı "Can Kırıkları"öykü kitabına başladım az önce. Kitaptaki ikinci öykü 99 depremiyle ilgili. 
AkilliBidik
Bu ülkede kısır döngüler değişmek zorunda.
değiştirmek zorundayız düşünüyorum başka çare bulamıyorum.
Can Kırıkları
"altımdaki zeminin titrediğini
Umutsuzlar Parkı
I
Biliyorsunuz parkların
Sizi çağıran tarafları
İnsanın gizli, karanlık köşeleriyle oranlı
Orada saklanıyor onlar
Çünkü her türlü saklanıyorlar orada
Bir yağmur öncesinin loş sokaklarıyla
Sokak fenerlerini düşünürken gökyüzüne baktım. Koyu karanlıktı, ama öbek öbek bulutların arasından dipsiz kara lekecikleri açıkça seçebiliyordum. Birden bu lekelerin birinde küçücük bir yıldız fark ettim ve dikkatle incelemeye başladım. İzlerken birden bir düşünce geldi aklıma: Evet, bu gece kendimi öldürecektim. Daha iki ay önceden aklıma
