İçimi okuyacak biri, gerçekte kim olduğumu, içimde neler gizlediğimi, gelecekten neler beklediğimi anlatmadan bilecek birileri olmalı olacaksa, diye konuşuyordun.
Derinleri gören hassasiyetlerin, kadirşinas yüreklerin tükendiği bir zamanda doğmuştun. Öyle telaşlı bir zamana düşmüştün ki, kim durup da içini okuyacaktı...
Sayfa 125Kitabı okudu
@bsra423 iletine yorum yapamıyorum yeni okur olduğum için soruna burdan cevap vermek istedim belki denk gelirde görürsün.
Geçmiş muhakkak ki gelecekten önemlidir. Dünki aklımız olmasaydı bugün ki ve gelecekteki yapacaklarımızı yapazmadık. Dünden ders aldık yarına öğretiyoruz..😊
günseli son günlerde öyle bir durumdayım ki bir iki dakika bile aklımı toparlayıp düşünemiyorum sevgilim şeytan bilir nelere takılıyorum neler düşünüyorum günlerdir yatıyorum hastalıktan mı bilmiyorum şimdi biraz düşünebileceğimi hissediyorum ve uzun süredir aklımda yüzen belirsiz bir cismi aydınlatmaya karar verdim evet aklım gene karışmadan
İletişim
Bir yanıyla insandı. Çok yanıyla haberci; Her haber bir
mucize. Konuşmak mucizeydi. Yazmak mucize. Âdem kendisini
suhuf başında okur buldu.
Kelâm ilâhi özdü. Dünya kalem. Gök sahife.
Sözü sese ayırdı. Sesi şekle çevirdi. Adem kendisini dünya
kitabını okur gibi yazıyı da yazar buldu.
Örtüsünü öyle bürünmüştü ki dünya, Âdem bu kitapta
olgunluğa bir virgül koydu, kemalin noktası ise görünürlerde
yoktu.
Bir geçmişi yoktu Âdem’in dünya yüzünde, gök kubbenin
altında. Ama o daha su ile toprak arasında’yken cennet göklerinde
bilip ayırdığı, ruhuna nakşettiği, alnına mühürlediği harfi çok uzak
bir geçmişi hatırlar gibi hatırladı. Onu geçmişten değil gelecekten
tanıdı.
Âdem, ey Âdem, dedi. Kendisine seslendi. Sonra kendisine
cevap verdi.
Gelişinin evvelinde ahir olanın sırrını keşfetti. Nûr-ı
Muhammedi. Ebedi fehmederken, ezelde çözümlendi.
Bir beyaz gül remzinde akl-ı evvelin kelimesini söyledi:
Mim.
Örttü kelimelerinin kapısını. Mirâc etti.
“Biz sonuncularız: Gelecekten, daha fazla da kendimizden bezdik; toprağın suyunu sıktık ve gökleri soyup soğana çevirdik. Artık düşlerimizi madde de ruh da besleyemez: Bu evren yüreklerimiz kadar kurumuş. Artık hiçbir yerde cevher yok: Atalarımız bize paçavraya dönmüş ruhlarını ve kurtlanmış iliklerini bıraktı. Macera son buluyor; bilinç can çekişiyor; ezgilerimiz uçup gitti; ölenlerin güneşi parlıyor işte!”
Sayfa 114Kitabı okudu
Her gün, her saat hayata dört elle sarılmak, gelecekten yoksun olduğunu bile bile günübirlik yaşamayı sürdürmek, tıpkı hava olduğu sürece nefes almayı bırakamamak gibi karşı konulmaz bir içgüdüydü.
