1920 li yılların resmedildiği bu tarihi romanda Kurtuluş Savaşında cephe gerisinde savaşa katılmayan Anadolu insanı anlatılıyor .
İstanbul’da büyüyen ve 1. Dünya savaşında kolunu kaybederek bir köye yerleşen Türk Subayının ağzından anlatılan romanı realist akımın içerisinde değerlendirebiliriz.
Eserin kahramanı Ahmet Celal bana Dostoyevski’nin roman karakterlerini hatırlattı .
İdealizm ve realizmin arasında çatışma Ahmet Celal’in ruh hali günümüz insanının yalnızlığını da yansıtıyor .
Köylü ve Şehirli , Aydın ve Halk arasındaki uçuruma cesaretle değinen, Yakup Kadri bu konuda Türk Aydınına şöyle seslenmiş
"Bunun nedeni, Türk aydini, gene sensin! ..
Anadolu halkinin bir ruhu vardi, nüfuz edemedin.
Bir kafasi vardi, aydinlatamadin.
Bir vücudu vardi besleyemedin.
Ustünde yasadig bir toprak vardi! Isletemedin.
Onu, hayvanì duygularin, cehaletin, yoksullugun ve kitligin elinde biraktin. O, kati toprakla kuru gögün arasinda bir yabanì ot gibi bitti. Simdi, elinde orak, buraya hasada gelmissin.
Ne ektin ki, ne biçeceksin? Bu Isirganlari, bu kuru dikenleri mi? Tabi^ ayaklarina batacak. Iste, her yanin yarilmis bir halde kaniyor ve sen, acidan yüzünü burusturuyorsun. Öfkeden yumruklarin sikiyorsun. Sana Istirap veren bu sey, senin kendi eserindir, senin kendi eserindir."
Türk edebiyatının klasikleri içerisinde yer alan eseri okurlara tavsiye ederim .
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
