"Bir düşte uyanık yürüyoruz; bizler geçmiş zamanların hayaletlerinden başka bir şey değiliz."
Türkler her zaman kendi evlerinin ve gerçekte de uzun bir süre birçok evin sahibi olmuştur. İmparatorluklarını kaybettiklerinde ve kendi evlerinde bile direnişle karşılaştıklarında, Kurtuluş Savaşı’nı kazandılar ve böylelikle bir gerçekçilik düzeyine ve bununla, siyasi yaşamda bağımsızlık savaşının kuşaklar boyunca sürdüğü ve bağımsızlık ve özgürlüğün, genelde özgürlük aleyhine, eşanlamlı sözcükler olarak görüldüğü ülkelerde görülmeyen bir özeleştiri düzeyine ulaştılar.
GERÇEKÇİLER...
Tedaî: Üstadım'dan "Ne olduğunu bilmezler, gerçekçilik diye bir şey tuttururlar. Süleyman (prof. Yalçın), 7 yaşından beri namazını bırakmamış biri; Amerika'ya gitti, orada iki sene kaldı, gelince baktım sağda solda "ben gerçekçi oldum!" diye bir şeyler geveliyor. Çağırdım, "ne diyorsun sen?" dedim. "Gerçekçi! Ne gerçeği?"... Bir gerçekçi: İstanbul'a geldim iş bulamadım, 15 güne yakın sokaklarda hiçbir şey yiyip içmeden dolaştım, yattım. Bir hayat kadını (fahişeye şimdi böyle deniyor ya!), beni görünce evine götürdü, yedirdi, içirdi. Bir kaç gün sonra "ben de çalışabilir miyim?" dedim... Gerekeni yapıyor ve kafada peruk, işe çıkıyor. "Şimdi kazancım iyi, Allah'a şükür!"... İşte, o mürted olanların gerçeklikleri, globalleşmeleri, dinler arası diyalogları, Yahudi lobileriyle "al takke ver külâh!" ilişkileri, dine sövmenin kılıflı görüntüsü hâlinde "din milliyetçiliğine karşıyız!" lâfları "eskiden orospu çocuğunun biriydim!" der gibi bir istikrah tavrıyla laikliği yüceltmeleri vesairenin ardından, "Allah yardımcımız olsun!" diye bir de ekstra kaşarlıkları yok mu, aynen o ibne zavallı; üstelik o zavallıya hayâli çatlatacak bir yerde de olsa belki bir mazeret bulabilirsiniz ama, bu zavallılara onları doğuran analarından, sulbünden gelecek çocuklarına kadar dehşet şüphesiyle bakmaktan kendimi alamıyorum."
Sayfa 211 - 212 İBDA YayınlarıKitabı okudu
İKİZ KULELER GERÇEĞİ...
- " (...) Tedaî: Kıçına tekme, enseye tokat, başına çuval; bunlar bahsettiğimiz zümre veya bütün gelmiş geçmiş, geçmişi tenekeliler soyu boyunca bundan başka bir şey olamadılar, olamazlar. Bizsiz olamayacaklardır da. Pislik hazcı tipinin dışındaki "bütün hayâlleri" gerçeği yönlendiren ve eline geçen fırsatı yiğitçe değerlendiren din gerçekçileridir ki, -onlar yalnız Allah'ın emirlerini dinlerler-, senin gerçekçilik adına Amerika'nın helâ taşlarını yıkadığın yerlerde, ikiz kuleleri zeminle bir edip "super devlet" palavrasını yerle yeksan ederler.
Sayfa 212 - İBDA YayınlarıKitabı okudu
RUH ve AKIL...
- " (...) Bu kanatların muvazenelendirilmesinin ancak İslâm'la mümkün olduğunu söylüyoruz. Gûya "ruh" hakikati ve "ruhçuluk" adına, "kendi yaptığına kendi tapar" hesabı ölçülerin hayatı içinde akıl nimetini dehleyen mistisizm, yahut akıl ve akılcılık adına "kendi yaptığına kendi tapar" hesabı ölçülerin hayatı içinde "insana mahsus olanı" dehleyen gerçekçilik; bunların her ikisi de, mukabil kutupları bir yana, bizzat iddiasında oldukları hayat bakımından "havada" oluşlardır. "Hayatın palavra" hikâyesi. Her birinin kendi kategorilerindeki versiyonları, aralarındaki, çeşitli katıştırılmış örnekler vesaire, daha baştan yanlış başlamış olarak hep bu soydan. Neticede, ruh ve akıl kanatlarının muvazenelendirilmesi, bunun hayatı, gerçek hayat, yâni yaşanmaya değer hayat, öteleri tekeffül eden nizâm, İslâm'da."
Sayfa 218 - 219 İBDA YayınlarıKitabı okudu
"Ruhla bedenin uyumu, ahengi... Ne harika bir şey! Delilik edip bu ikisini birbirinden ayırmışız ve gerçekçilik diye hayvanca, bomboş bir ideal icat etmişiz."
Sayfa 18Kitabı okudu
İnsanlar düşünce yoluyla ne yazdıklarını rasyonelce iletebileceklerini sanıyorlar. Ama bu çok göreceli. Düşünce, felsefe için hoş bir şeydir ama özneldir. Psikanaliz tehlikeli bir hastalıktır, insanın karşı gerçekçilik eğilimlerini uyuşturur ve burjuvaziyi sistemleştirir. Esas Gerçeklik yoktur.
Bedenle ruhun uyumu… Nasıl da önemlidir bu! Biz, beyinsizliğimiz yüzünden bunları birbirinden ayırmış, kaba bir gerçekçilik icat etmişiz, bomboş bir idealcilik.
Sayfa 22Kitabı okudu
