Ne zaman derin bir üzüntüye kapılsam gözlerim parlar, tavır ve hareketlerim neşelenir, içim içime sığmaz olur. Dünyayı hiçe sayıyormuşum gibi kahkahalarla gülerim, türlü gevezelik ve delilikler yaparım. Bununla beraber, öyle sanıyorum ki yakın kimsesi ve başkalarına açılmaya kabiliyeti olmayan insanlar için bu daha iyi bir şeydir.
Ulen onca zamandır kitap okurum, bazı meşhur kitaplar var ki hâlâ okumadım. Elim ya bir türlü gitmedi ya da gittiyse de biraz karıştırıp bir kenara bıraktım bunları. Yaşar Kemal'in İnce Memed'i, Sartre'in Bulantı'sı ya da R. Musil'in Niteliksiz Adam'ı bunlardan sadece birkaçı. Hayır, bir insanla kitap sohbeti yapmaya başladığınızda dank diye soruveriyor örneğin, "İnce Memed'i okudunuz mu?" diye. Ve böyle durumlarda "hayır," derken bir parça ses telleriniz titriyor, sanki hiç kitap okumamışsınız da sırf gevezelik olsun diye konuşuyormuşsunuz gibi oluyor. Genelde karşıdaki de hafiften acıyarak bakıyor sanki size. Diyemiyorsunuz ki -ki deseniz daha acınaklı bir duruma düşersiniz- "aslında ben de fena bir okur sayılmam." diye.
Sessizliğimin nedeni belli:)
İnsan ancak birazcık olsun neşesini bulduğunda gevezelik eder.
Sayfa 42Kitabı okuyor
Bana hep böyle olur. Kelimelerin tadını unutacak kadar uzun süre susarım ve birden bent yıkılır, içimde ne varsa, tuttuğum ne varsa boşaltırım, bitmez tükenmez bir gevezelik başlar: daha çenemi kapamadan pişman olmuşumdur bile.
Hırslı olamayacak kadar tembel olduğum için
dünyanın kendi başının çaresine bakmasına izin verdim.
Çantamda on günlük pirinç var;
şöminenin yanında bir demet ince dal.
Neden yanılsama ve aydınlanma hakkında gevezelik edelim ki?
Geceleri çatımda yağan yağmuru dinlerken,
iki bacağımı da uzatarak rahatça oturuyorum.”
– Ryokan