289
Gezi Parkı'nda m, Okmeydanı'nda, Kızılay'da herhangi bir protesto gösterisinde hemen tabancasina davranıp ateş eden, göstericileri alnının ortasından vurmakta tereddüt etmeyen polis memurları ise Yusuf'u yaralamayı hiç düşünmeden öylece bekliyorlar, ona megafonla yumuşak sözler söyleyerek, "Kardeşim" diye seslenerek silahını bırakması için etmeye çalışıyorlardı. Ne de olsa onlar da erkekti; kadın ve namus meselelerini anlarlardı.
"Altında, şehri geceleri temizleyen çöp kamyonları, ışıkları sabaha kadar yanan ürkütücü benzin istasyonları, bir hayalet gibi geçen karanlık Rus tankerleri, boş meydanlar, kimselerin olmadığı Gezi Parkı, bir daha gösteriler olmasın diye boydan boya beton dökülüp çirkinleştirilmiş Taksim Meydanı, onun bir şehir çölü gibi görünen ıssızlığı, Beyoğlu'nun sallana sallana eve dönen sarhoşları, yüksek topuklarının üstünde daha da boy atmış iki metrelik travestiler, içinde ampul yanan camekanlı seyyar arabalarda sucuk-ekmek, köfte-ekmek, nohut-pilav satanlar, Boğaz köprülerinde nöbet tutan polisler, Bizans'ın, Osmanlı'nın, Cumhuriyet'in karman çorman, birbirine girmiş binaları ve tarihi yarımadada eski bir Bizans sarayının kalıntıları üstünde yükselmekte olan kendi yapıları; Konstantiniyye Oteli."
Sayfa 260 - Doğan KitapKitabı okudu
YA HEP BERABER YA HİÇ BİRİMİZ
“Bu provokasyonlar, sistemli saldırılar, baskı şüphesiz varoluşumuza; bedenimizi, cinselliğimizi, savunmanın yarattığı güce, bitmeyen enerjimize, sönmeyen ateşimize, örgütlülüğümüze karşı yapılıyor. 69’dan bugüne sönmeyen ateşe dokunduklarında yanacaklarını biliyorlar. Tarihimizden korkuyorlar, bizden korkuyorlar. Yıllar sonra okutulan kitaplarda
Gezi parkı'nda herkes şunu gördü, bahçesindeki ağaç da, kuş da güvende değil, onları kaybedersek sonumuz olur ama doğudaki ilk ağaca ayaklansaydık bunların hiçbiri olmazdı.
