Herkes bir parçamı alıyor hatıra diye
Çöpçü çöpümü, dünya vaktimi ve ölüm beni Ah ibrahim, ev mi yapılırmış bir köpüğün içine Dağa yaslanmayan şehirler gibi.
Olumsuz bir cevabı nerede görsem tanırım
Tanırım herkesi ve tanımam kimseyi,
Böylesi iyidir derler, sahiden iyi;
İlk günkü gibi kalan bir Allah
İnsan eskiyor, eskimesin mi ?
Gittim, insanın yanına vardım
Vardım da bulamadım kimseyi.
Kaçan bir gol kadar üzülmedik değil mi?
Ölürken çocuklar o güzel Afrika’da.
Ve ben, sevinçten bile kendini esirgeyen
Öpeyim geçsin günün yanaklarından
Tırnaklarını yesin can sıkıntısı
Açılsın denize sulu boya gemiler
Bilmesin beni benden başkası.
Kur’an okunurken susuyor herkes
Geçil üstünlüğü onundur çünkü.
Bütün çiçekleri otobüse tutar,
Diye yazmıştım, koklayıp gülü.
Bu sessizlik, oturanları bile yoran bu
Selviler, şiirler, çiçek sesleri…
Geldik gidiyoruz kimin gücüne
Gitmek dedim, değil mi…
Böyle diyorum. Geçmiş gelecek şu bu
Bir taş nasıl zaman geçirir, öyleyim
Beni göresin diye yaşıyorum ey ölüm
Sabır, diyen kim.
Senin onlardan eksik olan her şeyin
Bilsen bana dünyalar bağışlıyor
Gözümü kapasam ve açtığımda
Bilsem hangi dert özlüyor beni
Hangi dağ ayakta zor duruyor
Gözümü açsam ve görmesem kimseyi.
Bırakıp her şeyi bekleme duygusuyla
Bırakıp her şeyi saklanmalıyım ama