Yemin ederim coğrafya kaderdir.
Sizinle içimde kendi kendimi yediğim bi konuyu paylaşmak istiyorum. Nerden nasıl başlayacağımı bilemeden girişi yapıyorum.
İstanbulda uzun bir süre yakın bir akrabamda kaldım ve oradaki insanların eğitime verdiği değeri görünce kendi yurdumun(Iğdırliyim) cahilliğine oturup ağladığım günler oldu. Oradaki kadınlar (İstanbuldaki) çocuklarını
1887 yılında Japon imparatoru Meiji dönemin osmanlı padişahı 2. Abdülhamid’e armağanlar gönderir. Bu, tarih de ilk türk ve japon yakınlaşmasıdır. Tabi Meiji japonyayı dışa açmakta dünyayla buluşturmakta kararlı bir imparator. Temasın bir nedeni bu ama aynı zaman da o tarih de japonlarla bizim ortak bir düşmanımız var. Ruslar. Yani ruslarla her iki
PAVEL VOLVACH; “POLONYA’NIN KADİRŞİNASLIĞI BENİ MAHVETTİ”
1. Bize biraz kendinizi tanıtır mısınız?
Ukrayna'nın güneydoğusundaki büyük bir sanayi merkezi olan Zaporizhzhia'da doğdum. Aynı zamanda, buralar, efsanevi Khortytsia adası olan Kazakların beşiği de dahil olmak üzere Zaporizhzhya Kazaklarının eski topraklarıdır. Küçük yaşlardan itibaren çizim ve okuma merakım vardı. Sanat ve genel
Girişi bile efsane!
Biz harb çocuklarıyız. Bunalımların anaforundan geliyoruz. Yüksek gerilimler yaşadık. Dünyanın, ülkemizin, kendi kendimizin devrimlerini, değişimlerini gördük. Bu sancılar ve çarpıntılar sonunda şiirimiz de bazı bir yumruk kadar sert ve haşin, bazı bir tokat gibi çatlayıcı, bazı da yoksul bir yürek gibi içli ve mahzun oldu. Fakat daima şu çizgiyi tutmasını bilerek: Yurd ve dünya için barış, bütün insanlar için hürriyet ve mutluluk! Evet, bunlar iki bin yıllık özlemler. Evet, bunlar için yüzyıllar boyunca çok şair eskidi ve ufalandı. Belki biz de eskidik ve ufalandık. Ama bunlar için. Az şey mi!
