Hayatımda okuduğum en berbat kitap. Yüksek tiraj yapan gazete köşelerinde kendi mahallelerinin yazarlığa öykünmüş delikanlısını sahiplenip parlatmak için olacak gazetenin kurumsal ciddiyetinin itibarına aldanarak alıp okuduğum bir kitaptı. Birazda kitaptan yazardan anlamadığım zamanlarda karşıma çıkmasının erkisiyle bana boşa emek ve zaman kaybettiren, bir çocuk kompozisyonu basitliğinde yazılmış, kurgusu kötü, ahlaksız sahneleri bol, hiç akmayan hatta olduğu yerde duran, arada bir iki aforizma patlatıp görüntüyü kurtarmaya çalıştığı ama bu defada insicam ve bütünlüğü sipariş ve alakasız cümlelerle kestiği için iyice bozduğu bu esere kitap denilebilirse eğer yazar olmanın sınırları çok genişledi demektir. Bana göre hiç haketmediği Piar çalışmasını yapan arkası olmasa asla yazar ünvanını hakedemeyecek isimsiz bir amatör olarak bu işlerden silinecek birinin hezeyanı bu kitap. Bu ve daha fazla sebeblerle Tuna Kiremitçi’yi önereceğim kitapların en sonuna bile koymuyorum, dünyada bu zamana kadar kaç kitap yazılmış ve basılmışsa işte hepsinin bile en sonuna koymuyorum bu kitabı. Okuyacak başka kitap bile bulamasanız kalsın okumayın, yapraklarıyla soba tutuşturun daha iyi. Sözde yazarımızın Bir zaman kendisini Twitter hesabında bulup bu serzenişlerimi aynen onada iletmiştim, derken aramızda bir lâf sokuşturma mücadelesi yaşadık ve beni engelledi. Haa ben bu kitabı çook kalitesiz buldum diye hiç kimsenin sevmeyeceği anlamına gelmez tabi. Ama şunu rahatlıkla söyleyebilirimki biraz ruhsal derinliği olan, yazar ve kitap tatma kalitesi gelişmiş bir okur için bu kitap çöptür.
