Moskova'da öğrenciyken, "malûm kadınlar"dan biriyle, anlarsın ya, komşuluk etmek zorunda kalmıştım. Tereza adında bir Polonyalıydı. İri-yarı, kömür küfesinden çıkmış gibi kara bir kadındı. Birbirine bitişik kaşları, baltayla yontulmuşcasına kaba-saba bir suratı vardı. Karanlık gözlerinin hayvanca parıltısından, kalın ve gür sesinden,
Atiba mükemmel bir oyuncu, harika bir baba,karakteriyle hepimizin kalbine cumhuriyet kurmuş. Bizi en zor günlerimizde sırtlamış. Beşiktaş’ı sevmiş ve gitmemek için ant içmiş. Bize görünmeyen bağlarla sımsıkı bağlanmış. Seni çok seviyoruz Atiba. İyi ki bizimlesin İyi ki Beşiktaşlısın 💗
"..ama başkaca çarem de yok, çalışmak lâzım, yaşamak için değil, unutmak için, dalıp dalıp gitmemek için, düşünmemek için kötü kötü."
Demiş şair ben de;
Başkalarının yaptıkları kötülükler yerine, kendi yapabileceğim iyiliklere odaklanmaya karar verdim
Vefalı olmak yokluğa degil varlığa talip olmaktır ; vefa , yok olup gitmemek ,vardan var olmaktır .
Osman Toprak / Muhit 04
CANCAĞIZIM ÇOK DERİN KEDERDEDİR.
Dört erkek, iki kız kardeşlerdi. Kardeşlerin en büyüğü, Manisa Edebiyat Fakültesini kazanıp Üniversite'de ilk yılına başlayacağı zaman kendisinden küçük olan diğer iki erkek kardeşi okulu bırakıp ağabeylerini okutmak için ilk fedakarlıklarını yapacaktı. İki kız kardeşleri ise ağabeylerine ömür boyu annelik yapacaktı. Altı kardeşin tümü
Seven sevdiğine yalan söyler mi?
Belki de kulun en büyük yalanıydı Rabbine, seni seviyorum deyip secdeye gitmemek...
"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir..” Ne zaman bu söz aklıma gelse alıp başımı gitmemek için bir sebep arıyorum, yeni bir hayata başlayıp tüm sorunları geride bırakma fikri bana her zaman cazip geliyor. Peki neden gitmiyorum diye soruyorum kendime, onun da cevabını şu an düşünüyorum.