Sen çıkmasaydın karşıma
Ben insanlığı unutmuş gitmiştim
Ama sanmayın ki bana döndü: Hayır,beni tamamen unutmuştu; onun yaşamından dışlanmış,kaybolmuş,geçip gitmiştim....
"Sen çıkmasaydın karşıma, ben insanlığı unutmuş gitmiştim."
Sayfa 21Kitabı okuyacak
Bana bir şeyler söylediniz, anlamadım
Bir cümle, bir iyi söz, gene anlamadım
Doğrusu hiç anlamadım, siz ne demiştiniz?
Ben ne demiştim, ve çekip gitmiştim sonra
Öyle ya, niye hiç değişmedi bakışlarınız?
BiTMEDi DiYORUM BiTMEDi ŞAŞKINLIGIMIZ.
Sahneye doyamamış bir çocuk gibiyim ben,
Perdeyi düşman bilen, engele kinlenerek...
Çok geçmeden kendini gösterdi acı gerçek:
Ölüp gitmiştim işte ve dehşet verici tan
Kuşatmaktaydı beni. Neee? Hepsi bu mu yoksa?
Perde açılmıştı ve ben bekliyordum hâlâ.
“Sen çıkmasaydın karşıma , ben insanlığı unutmuş gitmiştim.”
Sayfa 21Kitabı okudu
"Onun bana böyle yapmaya ne hakkı vardı? Senelerden beri, boşluğunu apaçık görmeden, şöyle böyle bir ömür sürmüş, insanlardan kaçsam bile, bunu tabiatımın acayipliğine vermiş, sürüklenip gitmiştim, fakat beni memnun edecek hayat hakkında da bir fikrim yoktu. Yalnızlığımı hissediyor ve üzülüyordum fakat bundan kurtulmanın mümkün olabileceğini ummuyordum. Maria, daha doğrusu onun tablosu karşıma çıktığı vakit, bu haldeydim. O beni birdenbire sessiz ve karanlık dünyamdan ayırmış, ışığa ve sahiden yaşamaya götürmüştü. Bir ruhum bulunduğunu ancak o zaman fark etmiştim. Şimdi, geldiği kadar sebepsiz ve ani, çekilip gidiyordu. Fakat benim için bundan sonra eski uykuya dönmek imkânı yoktu. Yaşadığım müddetçe türlü türlü yerler gezecek, dilini bildiğim ve bilmediğim insanlarla tanışacak ve her yerde, herkeste onu, Maria Puder'i, Kürk Mantolu Madonna'yı arayacaktım. Onu bulamayacağımı daha şimdiden biliyordum. Fakat aramamak elimde olmayacaktı. Beni, bütün ömrümce bir meçhulü, mevcut olmayan bir şeyi aramaya mahkûm ediyordu. Bunu yapmamalıydı..."