İnsan kendini evrenin sonsuz varlığıyla bir hissettiği zaman,yani tüm farklılıklar silindiği zaman,tüm kadınlar,tüm erkekler,tüm melekler,tüm tanrılar,tüm bitkiler,tüm hayvanlar,tüm evren tek olarak düşünüldüğü zaman tüm korkularımız kaybolacaktır. Kimden korkabiliriz ki? Kendime zarar verebilir miyim? Kendimi öldürebilir miyim? Kendimi yaralayabilir miyim? Kendimden korkabilir miyim? İşte o zaman tüm acılar silinip gidecektir. Kendi kendime acı verebilir miyim? O zaman tüm kıskançlıklar ortadan kalkacaktır. Kendimi kendimden kıskanabilir miyim? O zaman kötü hislerin tümü yokolup gidecektir. Kendime karşı kötü hisler besleyebilir miyim? Farklılıkları yok edip ve hurafeleri lâyık oldukları yere gömün. Bu parçalanmış dünyamızda Tek olanı görebilenler,bu duygular deryasında 'Tek Duygu Birliğini' görebilenler,bu gölgeler dünyasında Gerçeği yakalayanlar ölümsüz barışa ulaşacaktır.
"hepside beni çok sevdiğini ve değer verdiğini söylediler, sonra kıyamadılar ve gittiler, ben kaldım işte, benden ziyade bir bedenim ve bendim ile."
"Işığı ara
Rüzgârdan ilham almak için dinle
Suyun, ruhunu temizlemesine izin ver
Kendini sert bir dayanağa yerleştir
Bitkiler gibi hizmet et
Dostlarını gücendirme
Tüm yaratımlarla birlikte uyum içinde yaşa
İşte bu, kalbinde taşıyabileceğin en kutsal anımsamadır."
erguvanlar geçip gittiler bahçelerden
geriye sadece erguvanlar kaldı
şair! bahçelere özenecek ne vardı?
işte tenhâ her yanımız, hep tenhâ
ne aradık sözcüklerin kuytularında
ne bulduk soldukça çoğalan dilimizde?
Zaman'ın sırı hala duruyor olmalı ki üzerimizde
biz bakınca görünen aynalardı
nasıl var olduysanız öyle kayboldulardı
bir yazın tiniyle bir güzün bedeni
hem birleşti hem de ayrıldı sizde
şair! gördünüz kimbilir kaç aşkın battığını
o derin sulara kapılmış şiirlerinizde...
nedeni, ne kayalar ne fırtınalardı:
kuytulardı, geçip gittiler sözlerimizden
geriye sadece kuytular kaldı
Hilmi Yavuz