Senelerce senelerce evveldi
Bir deniz ülkesinde
Yaşayan bir kız vardı bileceksiniz
İsmi; Annabel Lee
Hiç bir şey düşünmezdi sevilmekten
Sevmekten başka beni
O çocuk ben çocuk, memleketimiz
O deniz ülkesiydi
Sadece uyumak istemiştim
Yüreğimin karanlığına inat, bi nebze aydınlık olsun diye abajurdan medet ummuştum
Olmadı
Ne uyku bıraktılar
Ne de abajuru
Umudum
Heyecanım
Yarınları aydınlık kılma hevesine birlikte hepsini alıp gittiler
...
Nereye diye sormayın
Bildiğimden ya da
Bilmediğimden değil
Sormayın işte
O karanlığı sormayın
O
Ki
Zifirinin
En
Koyu
Tonu
.
.
.
-Sonra ...
Sonrası yok demiştim.
Bütün kadınlar gittiler işte.
Anlamadın mı hâlâ:
senden sonra
yakışmadım ben
hiçkimselere.
....
/Issızlığım bundandır./
...
-ıssız-
Yaa işte öyle..
Eşek "Ot mavidir" dedi.
Kurt "Hayır, yeşil" dedi.
Aslana gittiler ve anlaşmazlığı anlattılar.
Aslan "Kurdu zindana atın" dedi.
Kurt şaşkın "Ot yeşil değil mi?" dedi.
Aslan "Evet öyle ama.." dedi,
"Zindana atılma sebebin eşekle tartışmaya girmendir."
Ezansız Semtler
Kendi kendime diyorum ki: Şişli, Kadıköy, Moda gibi semtlerde doğan, büyüyen, oynayan Türk çocuklarının milliyetlerinden tam bir derecede nasip alabiliyorlar mı?
O semtlerdeki minareler görülmez, ezanlar işitilmez, ramazan ve kandil günleri hissedilmez. Çocuklar Müslümanlığın çocukluk rüyasını nasıl görürler?
İşte bu rüya, çocukluk dediğimiz
Bir limandayım şimdilerde
Gidenlerin dönmediği
Vedaların kuşlar gibi
Özgürce dolandığı bir limanda
Gidenlerimi uğurluyorum
Gözlerimde bir kaç damla yaş
Yüreğimde derinde bir sızı
El sallıyorum gidenlerime
Dönmeyeceklerini bile bile
Oysa içimde geri döneceklerinin
Umudu çırpınıyor
Konduramıyorum bir türlü
Gidenlerimin üzerine
Vefasızlığın elbisesini
Yakışmıyor çünkü üzerlerine
Onlar benim gidenlerim işte
Bir gün ansızın çıkıp geldiler
Ve yine bir gün ansızın çekip gittiler.
MAVİ KIRLANGIÇ