Yokluğun soğuk..
"
Bir gittin o gidiş dönüşü varmıdır
Şu yürek yangınımın sönüşü varmıdır
Gözlerimin gözlerini görüşü varmıdır
Mevsimin suçu yok yokluğun soğuk.
"
Uzaktakine uzaklığının söylemini söylerim durmamacasına; doğrusu görülmedik bir durumdur bu; öteki gönderge olarak uzakta, seslendiğim varlık olarak buradadır. Bu görülmedik çarpıklıktan, bir tür katlanılmaz buradalık doğar; iki zaman arasında, gönderge zamanıyla söyleyim zamanı arasında sıkışıp kalmışım: gittin (bundan yakınıyorum), buradasın (sana seslendiğime göre). Şimdiki zamanın, bu zor zamanın ne olduğunu anlarım o zaman: an bir kaygı parçası.
Uzaklık sürer, katlanmam gerekir. Öyleyse onu kullanacağım: zamanın çarpıtılmışlığını gidiş gelişe dönüştürecek, uyum üretecek, dilin perdesini açacağım (dil uzaklıktan doğar:
çocuk kendine bir makara yapmıştır, atar, yakalar, böylece annenin gidişine ve dönüşüne öykünür: bir örnekçe yaratılmıştır). Uzaktalık (ayrılık) etken bir uygulama, bir yoğun uğraşı olur (başka bir şey yapmamı engeller); çok işlevli bir düşlem yaratımı söz konusudur (kuşkular, serzenişler, istek ler, hüzünler). Bu dilsel sahneleme ötekinin ölümünü uzaklaştırır: derler ki, çocuğun annesini daha uzakta sandığı dakikayla şimdiden ölmüş olduğunu sandığı dakikayı kısacık bir an ayırır birbirinden. Uzaktalıkla oynamak, bu anı uzatmaktır, ötekinin uzaktalıktan dosdoğru ölüme düşeceği anı geciktirebildiğince geciktirmektir.
Sayfa 22 - WinnicotKitabı okudu
“Kavuşur muyuz acaba
Yoksa serap ülkesinde mi olur buluşmak?”
diye sormuş Emine Kutub, eşi Kemaleddin es-Senaniri’nin ardından ona yazdığı şiirinde.
Emine Kutub 1927’de Said şehrinin Esud ilçesin’nin Muşa köyünde dünyaya geldi.
Mütedeyyin ve vasat bir ailenin çocuğudur. Beş kardeştirler. Nefise, Şehit Seyyid Kutub , Muhammed, Emine ve Hamide .
Babasının vefatından sonra ailecek yerleşmek üzere Kahire’ye göç
...
Ve sonra gittin su misali kayıp ellerimden
Sonra sen kokmaya başladı her yer herşey
Açılacak her kapının ardında sen varsın gibi
Her yerde bakışın
Tüm sesler sen gibi "gülüm" der
Bu gidiş en çok sana yakışmadı eğreti durdu üstünde.
Sen o masumluğunla uyurken gelip alıverdi seni elimden, oysaki sen hiç uyumazdın
Tüm kuş tüyü yataklar diken misaliydi sana
Simdi nasıl oluverdi de yenik düştün bu defa uykuya.
Şimdi nasıl oluyor da sert topraklarda sere serpe , endamlı endamlı uyuyorsun öyle.
Sağanaklar misali yağıp gönlüme
Yağmurlu bir gündü gittin o gidiş
Aşkın hançerini vurup kalbime
Yağmurlu bir gündü gittin o gidiş 🎵🎶