Kaan'a Mektup
Penceresine hüzün kuşları konardı
Sıra sıra mor menekşeleri vardı.
Hüzün kuşları yerdi yapraklarını
Ne kuşları kovabildi Kaanım
Ne de menekşelerden vazgeçebildi.
Ağır ve sancılı bir gecede dönüşen gözlerimden
Yol bulup sakalıma damladıkça hüzün
Neden gelirsin yanı başıma
Bilmez misin ki bu akan su acıdır içilmez
Neden dayarsın sevgini aksayan yüreğime
Sevmek güzel şey be kardeşim