Kaan'a Mektup
Penceresine hüzün kuşları konardı
Sıra sıra mor menekşeleri vardı.
Hüzün kuşları yerdi yapraklarını
Ne kuşları kovabildi Kaanım
Ne de menekşelerden vazgeçebildi.
yüzün yakamozlanır akşam saatlerinde
kime çıkmaz ki piyangosu hüznün
belki de sombalığına en son
ve demir kırı bir taya
ertesi yasaktı, es vardı
bir tek uzun gecelerde