Sanki bunca zaman boyunca hep evi çekip çevirmek, çocukları büyütmek, sevişmek ve ekmeğimizi kazanmakla uğraştım, bir gün bir yerde bunların hepsinin bir anlamı olduğu ortaya çıkacak diye düşündüm. Sanki bunlar tüm yaşamım boyunca, yaptığım tüm işler boyunca söylediğim sözcüklerdi, bir sözcük orada, bir sözcük burada, ama sonunda bunların hepsi bir cümle oluşturacaktı ve ben de bu cümleleri okuyabilecektim. Ruhumu yapmış olacaktım, ne işe yaradığını da anlayacaktım. Ama işte ruhumu yaptım ve ne işe yaradığını da kestiremiyorum.
......
Doğruya doğru, epey ihtişam yaşadım. Kadrini bilmiyor değilim. Ama sürmüyor. Üst üste eklenip insanın içinde yaşayabileceği bir yer, bir ev haline gelmiyor. Bitiyor, sonra yıllar da geçiyor. Ne kalıyor geriye?