Bazı insanlar hayat yolculuğumuzda misafir olurlar bize. Hayatımıza belli dönemlerde girip çıkan bu insanların hepsinin bir görevi vardır: Bize hayatı öğretmek… Her birinden ayrı ayrı tecrübeler ediniriz. Kiminin hayatımızda kalma süresi uzun olur, kiminin ise çok kısa. Sebepsizdir gidişleri. Kimi çıkar uğruna yanaşmıştır, kimi merak. Bazen de en sıkıntılı anlarında tanışırsın birileriyle ve o en bunalımlı zamanını atlatana dek hep yanında olurlar ve sonra da sessizce çıkıp giderler hayatından. İşte ben bu gibi insanların, görevlerini yapıp sonra da yollarına devam ettiklerini düşünürüm hep.
Benim ihtiyacım biraz yüreklendirilme, biraz güleryüz, biraz da yolumun açılmasıydı; ama sen bunun yerine yolumu kapattın.
İnancımı yitirdiğim anlar olmuştu benim de. Duygularım susmuştu. Hiçbir şeyi düşünemez hale gelmiştim ve hayatım bir kısır döngüye sürüklenmişti. Her gün aynı şeyleri yaparak, günler birbirini kovalayıp duruyordu. Sanki birileri ışıkları söndürmüştü ve her yer karanlıktı, hiçbir şey göremez olmuştum
Reader Follow Recommendations
Kendini karınca gibi gören ben, gözümde bir fil gibi büyüttüğüm kocaman hayatı yiyebilir miydim?
Hangi role bürüneceğimiz bize söylenmişse ve biz de o rolleri hiç itiraz etmeden oynamayı kabul etmişsek, işte o anda hayallerimizi kendi ellerimizle koşullara teslim ediyoruz demektir. O zaman biz kime dönüşüyoruz? Elbette ki, başkalarının hayallerini gerçekleştirmek uğruna, kendi hayallerini feda etmiş insancıklara...