25 YILDIR YAYIN YAPAN AYLIK KÜLTÜR-SANAT-EDEBİYAT DERGİSİ "EVRENSEL KÜLTÜR" 675 SAYILI KHK İLE KAPATILDI !!!
Ben EVRENSEL KÜLTÜR bağırıyorum!
Evrensel Kültür kapatıldı.
Kanun Hükmünde Kararname ile kapatılan ilk kültür sanat edebiyat dergisi olduk.
Tam da 25. yılı geride bıraktığımız ay; 300. sayıya neler yapacağımızı konuşurken...
Kapatma kararnamesinin altında bir sürü imza var. Eminiz, hiçbiri Evrensel Kültür'ün 299 sayısından bir tekini bile okumamıştır.
Tolstoy'un renkli bir fotoğrafı vardı bu ay kapağımızda.
Tolstoy'u susturabilirler mi mesela?
Kasım sayımızın arka kapağında "Ben Ulrike Bağırıyorum" oyunundan şu sözlerle Dario Fo var: "Çok güvenli görünüyorsunuz! Fakat sanmayın ki bu böylece devam edecek! Öfke ve nefret büyük geminizin makine dairesinde terden geberenlerle birleşecek, biliyorum. İspanyol, Türk, Yunan, Arap, İtalyan göçmenler ve Avrupa’nın tüm ezilenleri… Ve tüm kadınlar, ezildiğinin, aşağılandığının, sömürüldüğünün farkında olan tüm kadınlar neden burada olduğumu ve beni neden öldürmek istediğinizi anlayacaklar… Gardiyanlar, yargıçlar, politikacılar, hiçbiriniz umurumda değilsiniz. Asla beni delirtemeyeceksiniz!"
Bizi de delirtemeyecekler!
Delirmeyeceğiz.
Buradayız.
Sümerce ilk dize tablete kazındığından beri buradayız.
İlk mağara resmi duvara çizildiğinden beri buradayız.
On bin yıldır buradayız.
Hiçbir yere gitmiyoruz.
Susmuyoruz.
Siz de susmayın...
EVRENSEL KÜLTÜR
İstanbul yönetiminin pek çok sorunu vardı. Maliyesi iflas halinde, ekonomisi ölü, halkı hayat pahalılığı altında ezikti. Yoksulluk ahlakı ve sağlığı kemirip durmaktaydı. Göçmenler cami avlularında, yangın kalıntılarında, yarı aç yaşıyorlardı. Yoksulluk yüzünden bilinen Müslüman fahişe sayısı 774'e çıkmıştı. Hükümet işgalcilerin şamar oğlanı gibiydi.
Saray, hükümet, memurlar, aydınlar, bilim adamları çalışsalar, tartışsalar, araştırsalar, belki bu sorunların bir bölümüne çare bulabilirlerdi.
Ama anlaşılan şu idi iki Osmanlı erkekleri için Müslüman kadınların nasıl giyinmesi gerektiği konusu her konudan daha önemliydi. Sırf bu konuyla ilgilenmek üzere bir cemiyet kuruldu. Amacı Müslüman kadınlar için hem din kurallarına, hem de zamanın zevkine uygun bir giyim modeli belirlemekti.
Padişahın emriyle Şeriye ve Maarif Nezaretleri de konuyla ilgililendirildi.
Yetkililer, görevliler, ilgililer, uzmanlar, danışmanlar, devletin tarihten silineceği güne kadar sık sık toplanacak, bu konuyu tartışacak, görüşmeler gazetelere yansıyacaktı.
Sayfa 565Kitabı okudu
O yıl ( 1950’ler ) tüccar sayısı oldukça çoğalmış. Özellikle tütün işi büyük bir tırmanış göstererek, ticaret yaşamında ilk sıraya yerleşmiş görünüyor. İkinci sırada tekstil ürünlerinin toptancıları göze çarpıyor. Zahireciler Saathane Meydanı’nı tutarken Subaşı, zanaatçıların elinde. Ünlü bakırcılar yokuşu, torna tezgâhları, ayakkabı yapımcıları, terziler, eczacılar, yorgancılar, doktor muayenehaneleri gene aynı yerde. Kereste piyasasına, batı Trakya ve Yugoslavya’dan gelen göçmenler hakim durumda. Saathane Meydanı’nın dik uzanan sokaklarında kuyumcular bulunuyor. Şehir o günlerde ilçe ve köylerin akımından uzaktır. Ekonomik gücün yarattığı sosyal yapıdaki ayrım oldukça belirgin. Şehir kulübü üye seçiminde oldukça titiz davranmakta, zanaatçı tek üye kabul etmemektedir.
Sayfa 200 - Can Yayınları
"Margaret Mead, günümüzün yaşlılarını, dünden bugüne gelmiş gönülsüz göçmenler olarak tanımlıyor."
"Savaşın altını üstüne getirdiği Anadolu'nun birçok yerinde kargaşa sürüp gidiyordu. İtin önüne ot, atın önüne et atılmıştı. Bu yüzden göçmenler perişandı."
