Hepimiz deli doğarız, bazılarımız hep öyle kalır.
Başkaları acı çekerken ben uyuyor muydum?
Kendimi yalnız hissettim. Rüya görüyordum, mutluydum.
Ama burada, zamanın bu anında, istesek de istemesek de bütün insanlık biziz.
Gerçekten de anlamsızlaşıyor bu.
Yaşamış olmak onlara yetmiyor.
Ben böyleyim işte. Ya hemen unuturum ya da hiç unutmam.
+Seni hiç bıraktım mı ki?
-Gitmeme izin verdin.
Demek mutsuz olup olmadığını bilmiyorsun?
Çünkü acı çektirecek bu bana, bu kesin.
Hava çığlıklarımızla dolu ama alışkanlıklar duyarsızlaştırıyor insanı…
Neye isterseniz inanın, ama buna değil.
Yeryüzünün gözyaşları hep sabit kalır. Biri ağlamaya başlamışsa, başka bir yerde bir başkasının gözyaşları dinmiştir.
Beni etkilemek için yapıyor bunu, onu bırakmayayım diye.
Varlığıma tahammül edemiyor artık.