OĞUZ HAN: Türklerin Atası.
Eşdeğer: 1. UĞUZ (UZ) HAN 2. OĞUR (OGUR, UGUR) HAN
Türklerin atası olan kahraman. İlk Türk Devleti’nin kurucusu. Bütün yaşamı boyunca Gökkurt (Börteçine) kendisine kılavuzluk etmiştir. Yaşamı, daha doğumundan başlayarak olağanüstülü olaylarla doludur. Yüzünün rengi maviye çalar. Gözleri al (kızıl) renklidir. Ağzı ateş gibidir. Çok çabuk
büyümüştür. Doğar doğmaz yemek yemiştir. Bir kez süt emip sonra çiğ et yemiştir. Gücü simgeleyen boynuzlu bir tacı vardır. Babası Kara Han’ı öldürür. Ormanda tek boynuzlu bir yaratıkla vuruşarak onu yenip öldürür. Gergedan olduğu söylenen bu canlı olasılıkla aslında bir şeytandır. Pek çok boya adlarını o verir (Uygur, Kanglı, Kıpçak, Kalaç, Karluk). İki eşinden toplam altı tane oğlu olmuş ve bunların çocuklarından da oğuz boyları meydana gelmiştir. Avlanırken, bir ortasında yer alan bir ada bulur. Bu adanın ortasındaki bir ağacın kovuğunda ışıklar saçan çok güzel bir kız oturmaktadır (Yarsub “Yer-Su” bu kızla sembolize edilir). Saçları akarsular gibi mavidir ve dişleri inci gibidir. Onunla evlenir ve üç oğlu olur. Aradan yıllar geçer, bir gün gökten güçlü mavi bir ışık düşer ve ortasında güzel bir kız bulur (Gök-Kalığ “Gök-Hava” da bu kızla sembolize edilmiştir). İnanılmaz güzellikte olan bu kızın başında kutup yıldızı gibi ateşten bir ışık demeti vardır. Bu kızla da evlenir ve üç çocuğu olur. Rüyasında gördüğü Gümüş Ok’u bulup getiren ilk üç oğluna bölerek paylaştırır. Aynı şekilde rüyasında gördüğü Altın Yay’ı da ikinci karısından olan çocuklarına paylaştırır.
BOZKURT: Kutsal Kurt.
“Gökbörü / Kökbörü” tabiri de kullanılır. Yol gösterici, kutlu kurt. Kutsal Hayvan. Tüm Türk ve Moğol boylarının ortak ongunu (totemi). Gökkurt olarak da adlandırılır. Bazı Türk ve Moğol boyları, soylarının bu kutlu varlıktan türediğine inanırlar. Çoğu zaman soyun bir kolu Gökkurt’tan, diğer kolu ise Gökgeyik’den gelmektedir.
Aşinalar...
Onlar kurdun soyundan gelenlerdi.
Yok olmanın eşiğinden, kızıl gözlü dişi kurdun yardımıyla hayatta kalan son kan, geleceği tekrar aydınlık kıldı. Verdiği soylardan biri de Aşinalardı!
Bozkırın asil, korkusuz ve ele avuca sığmaz Börüleri'ydiler.
Büyük Hun İmparatprluğu dağıldıktan sonra parampatça olan tüm boylar, Aparlaeın boyunduruğunda yaşamaya başladılar. Altın tahtında, zalimliğiyle ünlü Kağan Anakui, tüm diyara yoksulluk ve ölümden başka bir şey getirmiyordu.
Gün geçtikçe güçlenen Aşinalar, Aparlar için büyük bir tehlike yaratmaya başlamıştı.
İşte o gün, kurt sürüsü, bir kez daha karanlık kuyulara atıldı!
Kurak toprakların ateşinde harlanıp, bozkırın rüzgarlarında dövülenler, öçle bilendiler!
Buyrukla bir pusat gibi kınlarından, düşman kanıyla soğumak için çıktılar!
Adalet için!
Kutlu bir kağanlık için!
Türk için!
Göktürk olup, kurt başlı gök bayrağı en tepede dalgalandırmak için Bumin Kağan, buyruğu verdi;
"Bizler Ulu Tengri'nin acundaki ordularıyız! Bizler bu toprakların kurt sürüsüyüz! Bizi yok etmek isteyen yağıları paramparça edeceğiz! Hiçbiri sağ kalmayana kadar, pusatlarımız gök girsin, kızıl çıksın!"
Pusatı kanlı Börülerin; acı, kanlı ve kahramanlık dolu ihtilali!
Sayfa 7 - Panama yayıneviKitabı okudu
İkili gülümseyerek yağı ordusuna bakarken gelen emirle en öne geçen Börüler, çift pusatlarını çekip, havaya kaldırdılar. Anlochen, Börülerin saldırı için hareketlendiğini görünce gülümseyerek "Bakalım gerçekten ölümsüz müsünüz?" dedi.
Sayfa 304 - Panama yayıneviKitabı okudu
"Bizler Ulu Tengri'nin acundaki ordularıyız! Bizler bu toprakların kurt sürüsüyüz! Bizi yok etmek isteyen yağıları paramparça edeceğiz! Hiçbiri sağ kalmayana kadar, pusatlarınız gök girsin, kızıl çıksın!"
Sayfa 8Kitabı okudu
Gökkurt
"Ulu Tengri'nin adaleti için çarpışan pusatlarla bozkırın göğünü çınlatacağım! Toprakta biten en küçük ottan,ulu kayın ağaçlarına kadar Türkün adını haykıracak her yaratılan!"
Sayfa 288 - İlbey BuminKitabı okudu
Kök-Börü, yani “ Gökkurt”, büyük hükümdarların kudretini göstermek için kullanılan bir sıfat idi. Mesela Manas destanında, Kızgınların Orta-Yüz reisi Kökçü'nün oğlu ile Manas-Han'ın oğullarına, konuşma sırasında hep “ Kök-Börü Sultanım!”, denirdi. Belki de bu, büyük sultanlar için artık bir ünvan
olmuş ve kalmıştı.
Sayfa 49 - Türk Tarihi KurumuKitabı okudu
