Geyikli Gece
Halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
Her şey naylondandı o kadar
Ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı.
Ama geyikli geceyi bulmadan önce
Hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk.
Geyikli geceyi hep bilmelisiniz
Yeşil ve yabanî uzak ormanlarda
Güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
Hepimizi vakitten
Çocuktum.
Kalbim kuş tüyü gibi hafifti o zamanlar...
Güneşle bir uyanırdım her sabah.
Basma çiçekli perdenin kenarından
Gökyüzü dolardı sanki odama
Her şey maviydi o zamanlar
Her şey konuşurdu...
Ay’ın dede olduğuna inanırdım