Kadın oturuyor, gölge ayakta kalıyor. Duvarın gölgesinin duvara ait olmaması gibi, o da kadına ait değil. Gölgeler ait oldukları nesneleri terk etmişlerdir. Onlar ilerlemiş olan geç öğleden sonraya aittirler.
Sayfa 21 - Telos Yayıncılık
Ne müşkül şey avarelik...
Hiçbir işim yok. Böyle olduğu için de bir yere gitmeye vaktim yok, desem yeri. Belli bir işte olanlar iş saatlerinin dışında ne kadar özgür oluyorlar. İstediklerini başıboş gezenlerden daha büyük bir rahatlıkla yaparlar. İstedikleri yere giderler. Belli bir işi olmayanlar için olay hiç de böyle değil. Her an bir iş çıkabilir, bir avare için. Her an görülmeye değer bir şey olabilir. Öyle bir iş, öyle bir şey ki fırsat kaçırılınca yaşamanın, dünyada olmanın bile anlamı uçup gider. Bir kadın. Bir vapur. Bir ağaç. Söz arasında geçen bir nükte. Yalnız o an için görülmeye değer bir ışık. Bir gölge. İki sokak çocuğunun kavga etmesi. Ada, Boğaz iskelesinde yaz günü insana birçok şeyleri unutturabilen bir serinlik. Belki de akla ne gelirse hepsi.
