Bu kitabı okurken o kadar zorlandım ki. Okuyorum okuyorum ama ne konu ilerliyor ne sayfalar. Son sayfalarında artık dayanamadım atlayarak okumak zorunda kaldım. Herkes böyle hissetmemiş olabilir ama bu kitap benim için tam bir işkenceydi. Kitapta beş kız kardeşin intiharlarını anlatıyor. Anlatıcı kişi kızlardan biri değil. Aynı mahallede yaşayan 3-5 arkadaş birleşip anlatmış gibiler çünkü sürekli 'gittik' 'baktık' 'geldik' gibi kelimeler kullanılıyor. Kitabın konusu benim çok ilgimi çekmişti. İlk kız kardeşin intiharından sonra gerçekten merak ettim devamının nasıl olacağını ama o kadar sıkıldım ki. Bunun en büyük sıkıntısının yazarın dili olduğunu düşünüyorum. Çünkü size olayı doğrudan anlatmıyor asla. Mesela tam bir kızdan bahsederken bir anda kızın görüştüğü çocuğu anlatmaya başlıyor ama çocuğun neredeyse doğumuna kadar inip öyle anlatıyor çocuğu. Konu bir uçtan bir uca gidiyor gibi geldi bana. Bu hikaye eğer evdeki kızlardan birinin ağzından anlatılsaydı eminim daha etkileyici olurdu. Yazarın yapmak istediğini bir nevi anladım. Ailenin içten içe çürüyüşünü evin, bahçenin eskimesiyle bağdaştırmış. Her ne kadar aileyi içten tanımasalar da dışarda olan bitenlerden yola çıkarak bir sonuca varmaya çalışmış. Oldukça üzücü bir sonu var aslında ailenin ama bir noktadan sonra üzülemiyorsunuz da çünkü sebebin ne olduğunu öğrenemiyorsunuz. Anlatıcı kişi evden birisi değil ve evde ne olup bittiğini bilmediğiniz için kızların intiharına da bir mantık yürütemiyorsunuz. Yani kitabı bitirdikten sonra ben bunu okudum da noldu dedim. İlk baştaki heyecanım resmen elimde patladı. Gerçekten etkileyici bir hikaye bekliyordum ama benim için sınıfta kaldı. Yılın başlangıcı çok kötü....

Bakir İntiharlarJeffrey Eugenides · Domingo Yayınları · 2016899 okunma

·

88 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Melikelos