✍DİPÇE :
Kırık, kırılgan bir kalemin ucundan damlayan damladığı yerde taşan, bir nehre kavuşmak üzereyken maharetli bir sihirbaz tarafından hızlıca vakumlanıp içe, öze akıtılan ve böylece tekerrür eden heceler/sözcükler/ sözler dizimi...Bir düzen yok bir dağınıklık da yok Lispector'un tuvalinde. Dokunup dokunup yara açan türden. Kitabı kapattıktan sonra aslında doğum öncesinden tohumdan ( ki yaşamın suyu tohumdadır, özdedir demeye çalışır bir yerde) doğum anına, büyüme anına, ölüm anına döngüsel bir bakış yakalamaya çalıştığını düşündüm.Derdi hep 'an' olan anlara...Yazdığı anda an olmaktan çıkan anlara..Onları yakalamak için okuru ortak kılan anlara.Beni en çok matem çığlıklarında yakaladı diyebilirim, sizi bir kedinin doğumunda bir yaseminin kokusunda yakalayabileceği gibi...Matem çığlığını bilir misiniz? O sesin debisi ciğerlerinizi deşer ama anlarsınız anında, nafiledir. Bazen anlaşılamamak, çok yakınken yabanıl kalmak da aynı çığlıkla örtüşür içimde...O yaşam suyuna ulaşamayacağını bilmek...Belki de bunların hiçbiri değil "sana yazıyorum " dediği anlatmak istediği sen dediği... "Ben diyorsam “sen” ya da “biz” ya da “biri” demeye cesaretim olmadığından,kendimi tevazuyla kişiselleştirmeye itiliyorum ama aslında ben senin olduğunum." demekte! Olay örgüsü okumayı sevenler için uygun bir kitap değil, zira sözcüklerin örüntüsünde anlam aramanızı istemiyor belki sadece duymanızı ve hissetmenizi...
Daha önce Yıldızın Saati ile hayran kaldığım yazarın, Yaşam Suyu ile de muazzam bir monolog keyfi yaşadım ama favorim G.H' ye Göre Çile oldu.
Kaotik ve düzen dışı okuma sevenlere tavsiyemdir.
