Hoş bir şiir okuyup uyuyalım bu gece*
Yazmak istemiyorum
Acımın mürekkebi bulaşıyor her yere
Yazdıkça başka pencerelerden bakıyorum
Oyun etmişim acımı
acıyorum kendime
Geçsin diyorum, geçsin artık
Sabır zorluyor kapımı
adını duyuruyor bütün mahalleye
Geçsin diyorum, geçsin artık
Teslimiyet kornalar çalıyor sokaktan geçerken
Hiçbir zaman teslimiyet yolunda yalnız yürüyemeyen
ayaklarım acıyor
Çocuklar hep ağlıyor balkonlarda
onlara katıyorum sesimi
Ne kadar da abes duruyor
Sus deyince susmuyor bu
atsan atılmaz, satsan satılmaz bir acı
Acıma acıyorum
Daha çok acıyor
Sanki herkes balkonlarda
Orada mutlu bir çift
Şurada yaşlı bir nine
Neden herkes balkonlarda
Perdeleri yırtılmış evlerin
Ben bu küçücük odada nasıl görüyorum onları
Onlar beni bu küçücük odada nasıl görüyor
Nasıl acıyorlar bana
Duyuyorum birileri merdivenlerden
Birileri asansörden geliyor
Annem kapımı çalacak korkuyorum
Acımı görecek korkuyorum
Acıma benden çok acıyacak
sonra ben acımla anneme acıyacağım
Korkuyorum
Başkaları bakınca mı büyüyor yara?
Yoksa bakmadıkları için mi büyütüyorum?
Bir bakıcı bulsam yarama
büyütse ben görmeden, kabuk bağlasa….
Ah neyse başka bir yara açılır
Korkuyorum,
acımdan daha büyük acılar görürüm diye
Odamdan çıkmıyorum
Bu içimi kavuran acıya bakıyorum
Su içiyorum azıyor
İçmiyorum yanıyor
Nasıl geçer diye baktıkça
Aynada gözlerim kan çanağı…
Babam gelse ne diyeceğim
Evet her şeyim mükemmel
Neden bir testi dökülmüş gibi yere bakıyorum
Ne diyeceğim şunum yok değil
Aahh neyse pencereyi açsam
yok yok
Bebekler ağlıyordur yine