Warcross beklediğimden daha sürükleyici ve heyecanlıydı. Bitirdikten sonra aklımın bir köşesinde sürekli Wildcard’ı okumak vardı, anca vakit bulabildim.
İlk kitap Hideo’nun gizli planını ve Sıfır’ın gerçek kimliğini öğrendikten sonra bitmişti. İkinci kitapta ise olaylar hız kesmeden devam etti. Nörolink sayesinde suçlarını itiraf edenler ve ihbarda bulunanların sayısı gittikçe artmıştır. Sadece Emika gibi beta lensleri kullanan çok ufak bir kesim bu etkinin altında değildir. İki tarafın da kendince planları vardır ve Emika planlara dahil oldukça kimsenin göründüğü gibi olmadığını farkedecektir.
Wildcard gibi yapay gerçekliğe dayanan kitapları okurken kafamda hep sorular oluyor. Oyuncular oldukları yerde Warcross oyununu oynayabiliyorlar ama bedenleri külçe gibi oldukları yerde duruyor. Bu bedenlerin savunmasızlığı yüzünden sahnelere odaklanmakta sıkıntı yaşıyorum Ayrıca
karakterlerin kendilerini istedikleri şekle sokacak şekilde avatar oluşturmaları ve onlara bakanları hacklemelerinin mümkünlüğü beni biraz dehşete sürüklüyor. Galiba sanal gerçeklik benim için fazla yorucu
Wildcard, Warcross kadar sürükleyici olsa da nedense ilk kitaptaki tadı alamadım. Aslında yeni hikayeler ve geçmişten genel gizemler kitabı okurken keyif verdi ama en sonunda nedense her şey çok çabuk olup bitmiş gibiydi. Bir kitabı bitirdiğimde her olayın dünyanın başlangıcından itibaren açıklanmasını beklemiyorum ama Sasuke ile ilgili ortaya çıkan onca şeyden sonra Hideo ve ailesinin ufak da olsa bir sahnesini okumak isterdim. Çocuk Lucy’nin flash belleğe dönüşmesi gibi bir evrim geçirmiş ve bunu sindiremedim açıkçası
Ayrıca artık esas karakterlerin herkesin seçimlerini üstlenmesinden, başkaları yerine kendilerini feda etmesinden sıkıldım. Kimse bir kişi için kendini ateşlere atmıyor. Orada tehlikede olan herkesin hayatı veya amaç daha iyi bir dünyaya ulaşmak. Senin veya başkasının ateşlediği bir fitil sayesinde olaylar belki o noktaya geldi ama artık bu senden bağımsız bir noktaya ulaştı. Emika içinde bir savaş verse de arkadaşlarını dahil etti ki bu onları da ilgilendiren bir durumdu. O kısımlarda karaktere biraz sinirlensem de takımına güvenmesi sayesinde bir çok zorlukla başa çıkabildi.
İki kitabı birlikte değerlendirdiğimde keyifle okunan, sürükleyici bir seriydi. Warcross, Nörolink,kurgulanan oyunlar, güçlendiricilerden Kara Evren’e kadarki her şey çok güzeldi. İlk kitap beklentisiz başladığım için daha da keyifliydi. İkinci kitap da kötü değildi ama havada kalan şeyler olmuştu. Nedense son kısımları tatmin etmedi. Yine de bu türü seviyorsanız bir şans verebilirsiniz
