Erkeklerin hafifmeşrepliğini normal bir dürtü, kadınların fahişeliğini ise bir kamu sağlığı tehdidi olarak gören bu çifte standart hayatın kabul edilmiş bir gerçeğiydi. Ayrıca fahişe nüfusunun büyük çoğunluğunu oluşturan yoksul ve işçi sınıfından kadınların resmi eza ve cefalarının yükünü çekmeleri de en azından yasa koyucular tarafından doğal karşılanıyordu. İyi kadınlar cinsel ihtiyaçları olmayan pasif kişilerdi; kötü kadınlarsa cinsel açıdan aktifti. Hukuk, erkekleri kendilerine hizmet etmeleri için para ödedikleri kadınlardan korumak için vardı.