Zeze, kurduğu hayal dünyasına beni çok çekti. Sanki hayalleri gerçekmiş gibi hissettirdi bazı yerlerde. Bir ara Minguinho'nun (şeker portakal ağacı) gerçekten konuştuğunu düşünmedim değil. :) Zeze’nin ailesi geçim sıkıntısı derdine düşmüş ve Zeze’nin bir çocuk olduğunu unutmuşlar. Hatta Zeze’nin yaptıklarını kötülük, şeytanlık olarak adlandırıyorlar ve bazen şiddet uyguluyorlar. Zeze’nin bu şekilde akıllanacağına kendilerini ikna etmişler sanırım. Zeze'yi anlayan ablası Gloria olsa da Gloria'nın da işleri başından aşkın olmasından dolayı, Zeze’ ye duyduğu sevgi, şefkati geçirememiş sanırım. Kendi gözümle baktığımda Gloria'nın sevgisini Zeze''nin hiçbir şekilde dile getirmemesi bir yabancıya duyduğu aşırı sevgiyi dile getirmesi beni rahatsız etti. Portuga'da öğrendiği şefkati Gloria'dan da öğrenebilirdi, dedim. Edmundo Dayı , öğretmeni onlar da Zeze’yi anlayan insanlardı. Portuga nasıl bu kadar fark yarattı Zeze’de diye, düşündürdü. Sanırım Portuga Zeze'yi olduğu gibi kabul etti, onunla vakit geçirdi, onu dinleyip anladı ve hayallerine ortak oldu diye, Zeze onu bu kadar sevdi. Noel sabahı Zeze’nin yoksul bir babanın evladı olmaktan dolayı, duyduğu hissi söylemesi ve bunun babasının duyması , Zeze’nin bu durumu telafi etme çabası en etkilendiğim kısım oldu.Zeze’nin hayatı boyunca taşıdığı o sır, tek başına yüklendiği hayal kırıklığı da yürek yaktı. Şeker Portakalı, çocukların dünyaya bizlerden çok farklı baktığını görmemiz açısından güzel. Onları anlamamız, onların özüne ,hayallerine, doğuştan getirdiği muhteşem potansiyele saygı duyup dünyayı anlamlandırma çabasında onlara rehber olmamız , onları koşulsuz kabul etmemiz,koşulsuz sevmemiz gerektiğini de anlatıyor bence. Şeker Portakalı'ndan büyük beklentim vardı. Çok duyduğum bir kitaptı. Daha farklı yazılabilirdi..Portuga olmayabilirdi mesela. Daha güzel akış yakalayabilirdi.

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022230,9bin okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Şeyda Ergüven