Gönderi
256 syf.
·
Not rated
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık, türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık." Bu şiiri ne zaman okusam, gözlerim yaşlı hep aynı düşünceyi yâd ederim. Ayrılık sadece bir sevgiliden uzaklaşmak değil etrafındakilerden, insanlardan da uzaklaşmakmış. Dilini döktüğünde umursanmadıkça, geçiştirildikçe, anlaşılmayınca vazgeçiyorsun. "İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini, birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine.." Henüz tanısa da tanımasa da, herkesin beklediği biri vardır. Gözümüz yollarda bekliyoruz ama faydasız, ne giden geliyor ne de henüz gelmeyen. Beklemek yorucu.. "Ayrılık saçına rüzgâr, sesine ışık düşürememek kimsenin." Sanırım ben kimseye iyi gelemedim, kimseye yoldaş olamadım ya da karşıdan bunları alamadım. Evet; ayrılık o, küçük ölüm.Şiir seven insan ruh sahibidir. Lâkin hissedemiyorum; yorgun, bitik. Susuyorum. "Geleceğe ışık düşüren bir gülüşle gülmeyeceğim kimseye." Belki seneler sonra rastlarım bu yazdıklarıma; eğer denk gelirsem, elimden bir şey gelmediğini, sadece hissettiklerimi buraya yazdığımı görüp, belki bi' tebessüm ederim, kim bilir.. Umarım herkes doğru zamanda umut ettiğine, gönlündekine rastgelir.Yaşayan efsanedir Şükrü Erbaş. Bazen bir kitabı tek bir cümle için okursun .. İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi, ayrılık .
Yaşayan en kıymetli şairlerden biridir Şükrü Erbaş.Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek...Yazan yazmış. Şiir bittiğinde yürekte bir sızı kalıyor.O kadar nahif bir şiir kitabı ki resmen insanın duygularına hislerine ayna tutuyor ve en önemlisi hala şiirin gölgesine sığınan insanlar var bu gerçekten içini ısıtıyor insanın
Susmak bir sevdaya ayrılık türküsü dinletir. Yollar açılır, bir tren son anonsunu yapar ve gün bitmeye gelmiştir. Artık sesler değil sessizlik başlar konuşmaya. Tüm dünya susar ve dinler iki sevdalının kalbinden geçen son cümleleri. Artık araya dağlar değil koca bir evren girmiştir. Denizler dökülmeye utanmıştır, okyanus zenginliği karşısında. Boğulmak artık son durağıdır bu trenin. Dibe çökünce başlar hikâye. Artık kurtarılmayı bekleyen bir sevda değil kaybolmayı umut eden bir batık vardır okuyucunun karşısında.
Bir gün ölürsem mezarımda şiirler okunsun istiyorum, öyle sanıyorum ki asla doymayacağım bu narin dizelerin ahengine...
Geleceğe ışık düşüren bir gülüşle gülmeyeceğim kimseye... Nasıl sevdiniz ki Ömür Hanımı Sevgili Şükrü Erbaş.. Nasıl bir sevgidir bu nasıl dökülür dizelere nasıl bir naifliktir sevginiz bu yeryüzüzüne.. Hayranlıkla her satırınızı yeryüzündeki gizli kalmış ve hala yaşadığına inandırdığınız gerçek sevgilere inanarak okuyorum.. İyiki varsınız, iyiki şiir var.. İyiki güzellikler katıyorsunuz dünyalarımıza.. Kuş koysunlar yolunuza..
Hele kitap fazla güzel... Öyle içten ve duygu tercümanı ki...
Şiir dinleyen, okuyan veyahut yazan insan, şiiri yaşar; güzel ruh sahibidir. Ruh eşini dünyada sanar, her bulduğunu sandığında şaşırır, keyf olur fakat fazla sürmez. Sanrılar nihayete, gönüller kasvete erdiğinde, gözler dizelere, eller kalemlere düşer. Aranılan ruh eşi, satır aralarında mekik dokurken bulunur, sevilir, mısralarla yaşanır dedirtiyor Şükrü Erbaş.Öyle güzel kelimeleri cümleler ile harmanlıyor ki şiirde kaybolup gidiyorsun başka diyarlara.Kavuşmanın nice bir şifa olduğunu, ayrılık ile hasta olandan sor.
Bir içim suya benzer tatlı dudağının lezzetini, yüzünü görmeye susayandan sor.
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık.
"Gönlümde hep bir yara olarak kalacak babam." diyor Cahit Zarifoğlu. Ben artık hiçbir kırgınlığımı anlatmıyorum baba. Senin tarafından da kırılsam, anlatmıyorum artık. Belki de en çok böyle durumlarda sığınacak ikinci bir liman oluyordur abi dediğimiz. Ben seni de bekledim abi, ama seni bulduğumda çoktan gitmiştin. Duvarlara döktüm içimi. Türküsünü söyleyecek kimsem yokmuş zaten en başından, anladım.
Bir dize de benden olsun:
Bir yalnızlık çöküyor şakaklarımdan aşağı.
·
65 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.