Aslında çok derin bir kitap olmasa da hatta yer yer yazım hataları olsa da benim için tarifsiz bir hazdı okumak. Bundan bir yıl önce falan bir abla vermişti hem de resmen öylesine olmuştu başka kitap ararken bulamayıp bunu al diye. Ve ben de öylesine attım kitaplığıma. O zaman okusaydım muhtemelen bu kadar duygulanmayacaktım çünkü hayatımın tam paralel olarak aynı duyguları yaşadığım evresine denk geldi ve bunu keşfedeli birkaç aydan fazla olmadı. Yıllarca kaçtım, kendimden kaçtım. Önce bi sevgiliye sığındım asla yalnız kalmadım. Her dert tasa her sorunda onda aldım soluğu o aslında çatlağı daha da genişletmiş farkedemedim. Yıllar sonra sonunun bu olmadığını anladım bu kez sevgiliden kaçtım. Hatta o da ne olduğunu anlamadı. Bu kez telafi etmek istercesine bi sürü insan tanımak istedim her insanda farklı bi heyecan duydum ama bu da beni daha da yordu daha da yıprattı. Yeri geldi içimdeki sesi duymamak için en yüksek sesli yerlere sığındım. Sonra bunun ben olmadığını anladım kendimden utandım bu ruh halinden kaçtım. Onlarca kitap okudum hepsi pozitif ol hepsi kendine dön diyordu ama anlamlandırmakta çok zorlandım pozitif oldum ama yine canın mı sıkıldı birine anlat. O an rahatladım ama asla çözüm yolu olmadı. Meditasyonlar videolar kitaplar aslında hepsi beni bir şeye hazırlamış; kendim olmaya. Hepsini sonunda birleştirip kendime dönmem gerektiğinde kullanacakmışım. Önce yalnızlığa alıştım. Çünkü bunu hiç deneyimlememiştim. Bazen çıldırasıya huzursuz oldum. Bazen kaçsam mı dedim ama tuttum. Önce yazdım aklımdan geçen her şeyi yazdım. İçime döndüm önceliği iç sesime verdim. Ne istediğimi anlayana kadar dinledim onu. Duygulara isim vermeyi öğrendim. Korku da nefret de kaygı da hepsi benimdi bunları kabullenip dönüştürmeyi. Mükemmel olmak mükemmel gibi gözükmek ve mükemmel olmadığımda kendimi yargılamak. Öncelikle bunları bıraktım. Kendimi kendim için sevmeyi öğrendim. Bazen kendi elimi tuttum bile dersem gülünç duruma düşmem umarım. Şimdi yapayalnızım diyemem ama baya yalınım. Sevdigim birkaç arkadaşım dışında herkesi uzaklaştırdım. Kendimi anlatma çabamı uzaklaştırdım. Ve ben de aileme yumuşadım öncelikle. Beni koşulsuz seven varlıklara. Beni böyle güzel yetiştirdikleri için onlara da minnettarım. Bu hayattaki yegane amacım iyilik şu saatten sonra. İyisiyle kötüsüyle de kendimi seviyor kabul ediyorum. Bu kitap da bu dönüşüm aşamamda tam denk gelen bi metafor oldu benim için. Kim bilir daha neler yaşayıp daha nelere bu kez oldum mu acaba diyeceğim bir yol bu. Öğreneceğim şeylerin hiç bitmemesi dileğiyle.

Bin Yüz Bir İnsanAret Vartanyan · Destek Yayınları · 2017360 okunma

·

111 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nazlı