7-8 yaşlarında, yüzüstü yatmış şehir dışına çıkmış annemle babamın dönüş ânının hayalini kuruyordum, halam aniden içeri girip beni yerimden sıçratınca, üzerine atlamış hayalimi bozdun diye kavga çıkartmıştım. Halam güldükçe daha çok öfkelendiğimi hatırlıyorum, çünkü hayal kurarken başlangıç noktasından itibaren adım adım bir kurgu örmüştüm benim onlara söyleceklerim onların söyleyeceği şeyler, tüm detaylar birden yok olmuştu. Hayaller çocukken içimizi büyüten bizi genişleten şeyler, o yaşlarda izlediğimiz, gördüğümüz, kendimizce algıladığımız dünyanın kahramanları olmamızı sağlıyor. Kurduğumuz her oyun, karşılaştığımız her ilginç şey bizi beslemiş büyütmüş oluyor. Kimimiz o hayalleri bir nebze gerçeğe çevirmişizdir, kimimiz sadece gülümseyerek veya içimiz burkularak o hayalleri andığımız bambaşka bir yerlere evrilmişizdir, kimimiz de bu kitabın kahramanı Mahmut gibiyiz bir hayale tutkuyla sarılıp deliliğin sınırında çırpınıp duruyoruz. (Kitap incelemesi yazarken daha teknik daha kitapla ilgili bilgi içeren inceleme yazmak istiyorum ama iş çığrından çıkıyor her seferinde kitabın hissettirdiği şeyde takılıp kalıyorum incelemeyi okuyup kitap hakkında teknik bilgi edinmek isteyen insanlardan özür dileyerek devam ediyorum. ) Denizi ilk gördüğüm zaman 15 yaşında falandım, kitaba gömülmüş otobüsün sarsıntısını unutmaya çalışırken kafamı kaldırıp bakmıştım, bir an herşey durmuştu bozkırda yaşayıp giden bir insan için acayip bir manzaraydı, korkunç bile diyebilirim kalbimin hızlandığını hatırlıyorum. Daha sonraki yıllarda korku hayranlık arası bir duygu uyandırır oldu deniz bende, hiçbir şey yapmadan kıyısına oturup saatlerce bakabileceğim hipnotize edici bir gücü olduğuna inanıyorum. Ve denizle yaşayan denizden geçinen hayatı deniz olan insanlar hep bizim bilmediğimiz bir sırra ermişler gibi gelir. Bir şeye tutkuyla bağlı olmak önüne sunulan hayatın konforunu terk edecek kadar bir şeyi sevmek nasıl oluyor? Mahmut denizden kopup mutlu olduğunu var saydığı bir hayatın içinde; gülerken, konuşurken, yaşamaya çalışırken sürekli dağılıyor, eskilerin deyimiyle sıkıntı basıyor geçiştirmeye yok saymaya çalıştıkça içinde yaşadığı hayat boğmaya başlıyor onu, işte o basan şeye Zeki Demirkubuz kader demiş. Mahmut deniz diyor.Toplamına sanırım tutku diyoruz. Kitap deniz tutkunu olan Mahmut'un, çocukluğu itibariyle bu tutkusunu yaşayabilmek için verdiği mücadeleyi anlatıyor. Hayatı değişiyor, kaybediyor, yalnız kalıyor, canı yanıyor ama Mahmut'un temeli hep aynı kalıyor. Tüm ilişkileri hayatla kurduğu bağın temeli hep deniz oluyor. Hikayenin akışı içinde Mahmut'un kara insanları ve deniz insanları diye ayırdığı insanlarla tanışıyoruz toprak ağaları, balıkçılar, iyi kötü diyerek ayırmadan dümdüz sunulan bir çok karakter var kitapta. Anlatım boyunca inceden cahilliğe, hurafelere, din adına yapılan sömürülere değiniyor yazar. Çok ilgimi çeken bir bölüm vardı bir öğretmenin termometre ile toprağın tavını ögrenmedikleri için köylülere çıkışması ve aralarında geçen diyaloglar, sayfalarca üzerine konuşulsa anlatamayacağın bir köylü-aydın çelişkisini bir paragrafla gözümüze sokmuş oldu yazar ve kim haklı onu da kendin seçiyorsun. Kitabın anlatımı, özellikle betimlemeleri, dönem insanlarının dünyaya bakış açısı, yoksulluk, insanlar arasındaki ilişkilerin kayganlığı, bu kayganlığın temelinde yatan korkular çok yumuşak bir dille anlatılmış. Okurken beni yoran tek kısmı çok fazla denizcilik teriminin geçiyor olması oldu, aşina değilseniz ki değildim ben, zorluyor biraz, başta anlamlarına bakarak ilerledim sonra okumayı çok fazla böldüğü için fikir yürüterek devam ettim. Burnuma deniz kokusu getiren, bir şeyi tutkuyla sevmeyi özleten güzel bir kitap. Yazarı ilk defa okudum biraz araştırınca kendisininde deniz tutkunu bir adam olduğunu öğrendim diğer kitapları da listeme girdi. Keyifli okumalar.

Aganta Burina BurinataHalikarnas Balıkçısı · Bilgi Yayınları · 19834,754 okunma

·

32 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ebru