Şefaat Hz. Peygamber'in (Sav.) Duası
Peygamber Efendimiz, kendisine hizmet eden sahâbîlerin durumuyla yakından ilgilenir, ihtiyaçlarının olup olmadığını sorardı. Bu sahâbîlerden biri olan Rebîa b. Kâ"b el-Eslemî de(1) Resûlullah"ın (sav), “Bir ihtiyacın var mı?” sorusuna sık sık muhatap olan kimselerdendi. Bir gün yine bu şekilde kendisine sorduğunda, “Evet ey Allah"ın Resûlü! Bir ihtiyacım var.” dedi. Resûlullah, “İhtiyacın nedir?” buyurduğunda da, “İhtiyacım, kıyamet günü bana şefaat etmendir.” cevabını verdi. Bunun üzerine Kutlu Nebî, “Sana bu konuda kim yol gösterdi?” sorusunu yönelttiğinde o, “Rabbim.” cevabını verdi. Allah Resûlü, “İllâ bunu istiyorsan çok secde yaparak bana yardımcı ol!” buyurdu.(2)
“Şefaat”, âhiret gününde Resûlullah"ın (sav), diğer peygamberlerin ve kendilerine izin verilen salih kimselerin, müminlerin bağışlanmaları için Allah katında dua ve niyazda bulunmaları anlamında kullanılmaktadır. Nitekim yukarıda anılan sahâbî de, şefaatin varlığından haberdar olmuş ve kıyamet gününde bundan istifade etmek istemişti.
Câhiliye döneminde, insanlar arasında yaygın bir şefaat anlayışı vardı. Putları aracı kılmaya dayanan bu anlayışa göre, Yaratıcı"ya ulaşma yolunda put gibi somut bir destek şarttı. Putlara tapmayı meşrulaştırarak onları vazgeçilmez kılan böyle çarpık bir anlayış sebebiyle şefaat fikri neredeyse Allah"a ortak koşmanın sembolü hâlini almıştı. Kur"ân-ı Kerîm, o günkü durumu, “Allah"ı bırakıp kendilerine ne zarar ne de fayda verebilecek şeylere tapıyorlar ve "İşte bunlar Allah katında bizim şefaatçilerimizdir." diyorlar...” (3) âyetinde tasvir etmektedir. Onlar bu anlayıştan ötürü Hz. Peygamber"e inanmak istemiyor ve putların kendileri ile Allah arasında aracı, şefaatçi olacaklarını belirtiyorlardı. “...O"nu bırakıp da başka dostlar edinenler, "Biz, onlara sadece bizi Allah"a daha çok yaklaştırsınlar diye ibadet ediyoruz." diyorlar.” (4)
Kur"an, şefaat konusuna önemle vurgu yapmıştır. “Yoksa Allah"tan başka şefaatçiler mi edindiler? De ki: Hiçbir şeye güçleri yetmese ve düşünemiyor olsalar da mı?” (5) “De ki: Şefaat tümüyle Allah"a aittir. Göklerin ve yerin hükümranlığı O"nundur. Sonra yalnız O"na döndürüleceksiniz.” (6) âyetleriyle Allah"a ortak koşulan hiçbir şeyin değeri olmadığını ve bunların şefaatçi olamayacağını, şefaatlerinin hiçbir şekilde kabul edilmeyeceğini belirtmiştir.
“O"nun izni olmadan şefaat edebilecek hiçbir şefaatçi yoktur...” (7)
1 M1094 Müslim, Salât, 226.
2 HM16173 İbn Hanbel, III, 501; M1094 Müslim, Salât, 226.
3 Yûnus, 10/18.
4 Zümer, 39/3.
5 Zümer, 39/43.
6 Zümer, 39/44.
7 Yûnus, 10/3.
Sayfa 625Kitabı okudu
6 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.