Dersiniz "Bir genç kız yaşı dolunca,
Mutlaka kendine bulur bir koca.
Kocası evine getirir ekmek,
O halde kadına meslek ne gerek?
Kadının mesleği olmaktır karı,
Çıkmasın o sakın, bundan dışarı.
Ne lazım erkeğin rakibi olmak,
Değil mi ikisi ezelden ortak?
İşçiye olunca rakip, karısı,
Kol artar, ücretin gider yarısı.
İkisi alırlar aynı ücreti,
Ocağın eksilir, artmaz serveti...
Lakin o müspet, bu menfi iktisat
Yapsalar bir ücret olur iki kat...
Kadın yapsın evi erkeğe cennet,
Erkek de iki kat çalışır elbet!..."
Bu sözler hep doğru, fakat her kadın,
Bulur mu bir koca, bulsa da, yarın,
Bu adam ölmez mi, o halde nasıl,
Dersiniz: "Kazanma, iste, muttasıl!"
Görürken ortada işte binlerce,
Kocasız kadınlar çeker işkence,
Dersiniz "Değiller mesleğe muhtaç,
Ya koca bulmalı, ya kalmalı aç!"
Kadınlar önce de ziyade iken,
Harpten sonra bol bol koca nereden?
Evvelce melceydi? hep zengin evler,
Kadınlar bulurdu sığınacak yer.
Yaşamak güçleşti şimdi her erkek
Ancak karısına yedirir yemek.
Sanmayın hepsi de bir yük taşıyor,
Birçoğu hodkâmdır, bekâr yaşıyor.
Bugün, yuvasızlar değildir yalnız,
Nice evliler de talihsiz, bahtsız.
Çünkü var binlerce sefih“ kocalar,
Ya muttasıl içer, ya kumar oynar,
Kimi de mahbeste alır soluğu,
Aç kalır evinde çoluk çocuğu.
Bunlar da olmasa, kadın insandır,
İnsanın en büyük hakkı irfandır.