Benim de çocukluğumun kıyısı vardı Karadeniz’e. Niksar Caddesi’nin üzerinde adı gibi ince bir sokakta otururduk, dağlardan denize inenlerin caddesi, benim için Tekkiraz’dan denize uzanan yol olan. Babam Yavuz’dan daha fazla sefer ettiydi İran üstüne, evimize en çok gelen misafir de oydu. Gelirken getirdiği savaş ganimetlerinden atlı tabakları çok sevdiydim… İlk ne zaman düştüm Karadeniz’in kıyısından içine hatırlamıyorum lâkin kuvvetle muhtemel bir mayıs yedisidir. Mayıs yedisinde denize dökülürdü herkes yaşlı çocuk, deniz şifadır nitekim… İskeleye ne zaman çıktım ilk onu da anımsamıyorum, korkumu anımsıyorum lâkin deniz bizi yutacak… Bir dere kenarına düştü evimiz sonra, o dereyi anlatsam Fatin Abi’nin Bolaman’ı kadar olmasa da bir şeyler olur. Derenin içinde yaşadım desem yeridir çocukluğumu, oradan denize kaçtım ördeklerle beraber… Yüzmeyi geç öğrendim sanırım, hayır aslında hep biliyormuşum da benim haberim yokmuş. Cocu ırmağında bir kaya üstünden yuvarladı beni, “yetti oğlum, oyun suyun içinde asıl” mı dedi bilmiyorum, baktım ki içimde yüzen biri zaten varmış, sonra tutabilene aşk olsun tabii… Geçelim bunları şimdilik Fatin Abi’ye dönelim ve Bolaman’a. İlkin ilin sarı telefon rehberinden duymuştum adını, sonra orta sondaki imtihanlarda Ordu’ya yolumuz düşünce. Sahilden giden eski yoldan yetmiş küsür kilometrelik Ordu en az iki saat çekerdi, Yalıköy’de duraklanıp köfteler yenirdi. Karadeniz’in en güzel kasabaları Fatin Abi’nin Bolaman’ından başlar, Yalıköy, Medresönü, Çaka, Perşembe diye devam eder. İyi ki izin vermedi o keskin dönemeçler sahil yoluna, düşünüyorum da şimdi o kasabalar dışında başka da hiçbir şeyi kalmadı Karadeniz sahilinin. Oysa eski yol bile neleri götürmüş Fatin Abi’den öğrendim. Bir yolun neleri yok edebileceğini de bizatihi Lahna deresinin yolun altında can verdiğini gördükten sonra öğrendim ve üstündeki onca anlamla birlikte nasıl kaybolduğunu. Boklutaş’ın gözünden anlatmış Fatin Abi Bolaman’ı, gerçi işin aslı öyle değil bana kalsa; bir golibicek gibi tünemiş adaya ve oradan seyretmiş Pontus’tan bugüne biriken zamanı, şairin kalemini almış sonra oturup yazmış, iyi ki de yazmış… Dedim ya Bolamanlı değilim, ancak hiçbir kasabada bu denli yabancılık olmadan misafirlik de edemezdim. Fatin Abi demişti, “gerçi Bolaman’dan ne bulursun kendine dair bilmem ama”, bulurum demiştim, aynı denizin kıyısına uzanmışız ne de olsa. Derdim de bildiğimi görmek değil, bir yabancıya misafir olmaktı zaten, onun en açıklığına tanık olmak. Bir kasabanın tarihi böyle yazıldı mı hiç bilmiyorum, yazıldıysa da ben duymadım en azından. İşin sonuna varınca bildiğimi sandığım şeyi bir daha öğrendim, şairin dizelerinin anlamı kendi içredir, her ne kadar bir yakınlık mesabesi mevcutsa da dizelerle aranızda hiç farkına dâhi varacak değilmişsin şairin biriktirdiği zaman nedir bilmeden. Deniz bizi tutamaz, tutamadı da nitekim. Babamı da tutamamıştı nitekim hastanenin camından geçip giderken. Yabancı bir kasabaya misafir olmaktan imtina etmeyin derim, kasabanın en güzel şairi karşılayacak sizi, hatta yabancı olduğunuz için sevineceksiniz bile. Gerçi anlamamış bu kasaba daha evvelinde başka bir şairi Azer Yaran’ı, hatta demişler ki: “…Haa ağlayan adamı da boşver… O, şair…” demişler şimdiki şairlerinin çocukluğuna da. Lâkin yine de onlar yazmış şiirlerin en güzellerinden birini, bir konuşmaymış gerçi ama şair anlattıysa şiirmiş : “Denizkızı var ya 25 kuruşa yanaktan öpüyor, 50 kuruşa dudaktan... Ama bir kere." Şair yahut golibicek anlatsın siz dinleyin, evveli Pontus’tan ahiri Türk yurduna geçen zamanı… Takalarını, kuşlarını, balıklarını, konaklarını, taşlarını, kargalarını (kuştan ayrıdır efendim), derelerini, çocuklarını, reislerini, Çerkezlerini, denize düşenlerini, denizden çıkanlarını, kadınlarını… Ne anlattıysa kulak kesilin… Aralık 2017

Küçük Bir Ada'nın Not Defterinden BolamanFatin Hazinedar · Heyamola Yayınları · 20171 okunma

··

40 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.