Gönderi
İnsan Kalmak Üzerine
Kitabı okumaya korkarak başladım.
Yazarı ilk kez duymuştum ve arka kapaktaki yazı daha okumadan içimi acıtmıştı. O yüzden okumayı biraz erteledim, bir hafta dayandıktan sonra merakım ağır bastı.
Kitap insanda çok ağır bir empati duygusu uyandırıyor. İlk sayfadan başlayarak karakterlerle özdeşleşiyorsunuz ve sürekli yer değiştiriyorsunuz. Acaba ben kimim, büyük müyüm yoksa küçük müyüm, ben olsam ne yapardım? Hikayede zaman geçtikçe empatinin yoğunluğu azalıyor, bir aşamadan sonra artık hiç yaşamadığınız bir acıyı dışardan izliyor gibisiniz, akıllı bir insanın birinin yavaşça delirmesini izler gibi. Çok korkunç olduğu için anlaşılamayan bir durum gibi. Bir an küçük oluyorsunuz, bildiğimi bilmediğim neleri biliyorum duygusu sarıyor insanı. Bugün delirmeye başlasam ilk ne anlatırım? Sonra hisleri kardeşi kadar çok anlatılmayan büyük oluyorsunuz, kardeşimi kurtarmak için neler yapardım diye düşünüyorsunuz.
İnsan metaforik bir hikaye mi yoksa şizofrenik bir yazarın hayal dünyasını mı okuduğunu anlayamıyor. Kuyu neresi, dışarısı neresi, insan ne? Bizi insan yapan yaşadığımız şartlar mı, bu dünyada o kuyuda gibi yaşayan veya kuyuya itilmiş çocuklar var mı? Bu çocuklar o kuyudan çıkarsa nasıl yaşayabilir, çıkmazlarsa yaşayabilirler mi bilemiyorsunuz. Kuyu dünya mıdır? Kuyu belki de Yusuf’un kuyusudur. Peygamber olmayan çocuklar kuyuya düşerse olacakların hikayesidir. Ve sürekli Allah’ın cezası boş kuyunun neden ormanda ve açıkta durduğunu düşünüyorsunuz.
“Burası neresi?”
“Biz gerçekten çocuk muyuz?”
Bu iki soru beni delip geçti.
Velhasıl ben acıdan ve ölümden kaçmam diyen herkes okumalı. Çevirmene ve Dergah’a bu sarsıcı kitap için teşekkürler.
·
28 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.