Acı Hikaye
Kaçırılan bir çocuğa dair
...
Genç kadınların ısrarı üzerine hâkim bey kibarca öksürüp
sandalyesinde biraz doğruluyor. Herkes ağzına bakarken,
“Sizleri meşgul etmekten çekiniyorum gerçekten” diyerek
yan çizme eğilimini belli edince karısının,
“Hadi ama uzatma, herkes dinlemek istiyor” demesi üzerine tane tane,
güzel bir Türkçeyle hikâyeyi anlatıyor.
“Kırk iki yıl hâkimlik yaptım, Allah’a çok şükür vicdanı mı rahatsız eden,
çoluk çocuğumu utandıracak, iki dünyada da hesabını veremeyeceğim
hiçbir karara imza atmış değilim. (Bunlar böyle uzun uzun girizgâh
yapmadan konuşamaz diye düşünüyor banka patronu, ama çok ilgiliymiş
gibi bir yüz ifadesiyle dinlemeye devam ediyor.)
Yalnız bir hadise var ki hâlâ rüyalarıma girer, her gün üzerinde düşündürür,
acaba farklı davranıp da can kurtarabilir miydim, olanların önüne geçebilir
miydim diye vicdan azabı duymama sebep olacak sorular sordurur.”
Atıfet Hanım’m, “Evet hâkim bey, sonra?” demesi, hâkim beyin konuya gelmesi
için bir işaret oluyor. Yoksa adamcağız bu minval üzere devam edip gidebilir.
Çünkü zamanı başka türlü algılayan bir nesle mensup hâkim bey;
her yere ve her şeye yetişmeye çalışırken yaşamı unutan, nefes nefese,
telaşlı bir kuşağı anlayamaz. Ona göre, sohbet dediğin yavaş ve uzun olur.
Ama karısının uyarısı üzerine, “Bu hadise İzmir’de ağır ceza reisliği sırasında
başıma geldi ve üzerinden de çok geçmedi” diye anlatmaya devam ediyor.
“Yani mezar hâlâ taze ve zavallı fail hâlâ hapiste cezasını çekiyor. Zavallı fail...”
Bu sözler ilgi çekici olsa da, gençler, özellikle de genç kadınlar
hâkim beyin kullandığı birçok kelimeyi anlamadıkları için Atıfet Hanım arada
bir tek tek kelimelerin Türkçesini söylüyor, konuşmanın ritmini
bozmadan açıklamalarda bulunuyor.
“Eski ve kapanmış bir çocuk kaçırma dosyası yeniden açılmış ve önüme gelmişti”
diye devam ediyor hâkim bey.
“O davadan yaklaşık dokuz yıl önce, İzmir’de ticaretle uğraşan, otuzlu
yaşlarında Serdar Yolaçan’la eşi yirmi dokuz yaşındaki Sibel Yolaçan’ın
iki çocuğundan biri olan Ebru kaçırılmıştı. Kaçırılma olayı da şöyle olmuş:
Bir haziran günü Sibel, üç yaşındaki kızını alarak, arabasıyla Urla’ya doğru
yola çıkmış, kocasıyla akşam yemeğini orada bir balık lokantasında
yemek için sözleşmişler. Kocasının gündüz Urla’da işi olduğundan zaten
oradaymış. Sibel’in küçük çocuğu Hakan ise bir yaşında olduğu için onu
Sibel’in annesine bırakmışlar.
Her zamanki gibi, Sibel, Ebru’yu arabanın arka tarafındaki bebek koltuğuna
oturtup bağlamış, yola çıkmış. Urla yolunu yarıladığı zaman da benzin
işaretinin yandığını görüp bir yakıt istasyonuna girmiş.
Kırmızı bir Polo’ymuş araba. Oradaki genç görevli yakıtı doldurduktan sonra,
sıradaki diğer arabaları engellememek için arabayı pompanın önünden
çekmesini işaret etmiş Sibel’e. O da dükkâna yakın bir yere park etmiş
ve parayı kredi kartıyla ödemek için dükkâna girmiş.
Hemen ödeyip çıkmış ama bir bakmış ki Polo yerinde değil, işte böyle
kaçırılmış çocuk. Bu işi yapanlar arabayı çalarken kazara çocuğu da mı kaçırdı
ya da çocuğu kaçırırken arabayı da mı aldılar bilinmiyor.
Ailenin aklını oynatacak hale geldiğini tahmin edersiniz elbette.
Genç anneyi ancak ilaçlarla, iğnelerle hayatta tutabiliyorlarmış.
Polis etraflıca bir araştırma yapmış, güvenlik kameralarını izlemiş ama ne
yazık kamera arabanın ancak arka tarafını gösteriyormuş, şoför kısmı
görüntüde değilmiş. Günlerce fidye istenmesini beklemişler ama arayan
soran olmamış. Gazetelere ilanlar verilmiş, anne en perişan haliyle
televizyonlara çıkıp ağlayarak çocuğunu kaçıranlara yalvarmış,
ne isterlerse yapacağını, çocuğuna zarar vermemelerini istemiş.
Ne var ki hiç ses seda çıkmamış.
Altı ay sonra polis ormanda tecavüze uğradıktan sonra boğularak öldürülen
bir kız çocuğu cesedi bulmuş. Bu olay da basına intikal etmiş.
Televizyon kameraları eşliğinde on yaş yaşlanmış, hüngür hüngür ağlayan
ve perişan bir halde morga getirilen anne o zavallı kızın Ebru olmadığını söylemiş.
Dosya da böylece kapanmış ama yaklaşık yedi ay sonra annenin
adına bir mektup gelmiş, imzasız mektubu yazan, kızını kaçıran kişi olduğunu
belirterek, Ebru’nun iyi olduğunu, merak etmemesini, onu kendi kızı gibi bakıp büyüttüğünü ve sık sık sağlığı konusunda haber vereceğini bildiriyormuş.
Hep bir kızı olması istediğini, Allah’ın bu lütfü ondan esirgediğini,
bu yüzden böyle bir yola başvurduğunu söylüyor, özür diliyor,
ama hiç olmazsa annenin azabını hafifletmek için bu mektubu yazmaya karar
verdiğini belirtiyormuş. Kadın gözyaşlarına boğulmuş.
Hem ‘Allahım çok şükür, Ebrum sağ ve iyi’ diye seviniyor, hem de ona
kavuşmak için mektubu yazan kişinin bütün uyarılarına rağmen polisi
işin içine karıştırmak zorunda olduğunu hissediyormuş.
Kocası kesinlikle polise gitmekten yanaymış. Gitmişler, dosya yeniden açılmış.
Mektup üzerinde teknik incelemeler yapılmış; ne bir parmak izi varmış ne
de el yazısından çıkarılabilecek bir ipucu. Mektup Alsancak Postanesi’nden
postaya verildiği için o bölgede sıkı bir araştırma yapılmış ama sonuç çıkmamış.
Soruşturma tekrar uykuya yatmış. Kadıncağız büyük bir umutla her sabah
postacının getireceği mektubu bekler olmuş. Nitekim ilk mektuptan kırk gün
sonra ikinci bir mektup almış. Aşağı yukarı aynı şeyler yazılıymış mektupta
ama en önemli bölüm Ebru’nun neşesinin ve sağlığının yerinde olduğunu
bildiren satırlarmış. Bu kez mektup Basmane Postanesi’nden atıldığı için o
bölge incelenmiş ama yine sonuç çıkmamış. Anne iki mektubu yan yana
duvara asmış, onların üstüne de Ebrusunun resmini yerleştirmiş.
Bu kutsal köşenin önünde vakit geçirir olmuş, iki tesellisinden biri bu mektuplar,
diğeri de büyümekte olan oğlu Hakan'mış.
Üçüncü mektup yine kırk gün sonra gelmiş, tamı tamına kırk gün.
Her şeyin yolunda olduğunu belirten o mektup da ötekilerin yanma asılmış.
Daha sonra her kırk günde bir mektup gelmiş.
Her biri ayrı postaneden atılıyormuş mektupların:
Aydın'dan, Muğla'dan, Ödemiş'ten, Manisa'dan...
Bir süre sonra bu mektuplara resimler de eklenmiş.
Sibel'i ve kocasını mutluluktan çıldırtan, gözyaşları içinde havalara
sıçramalarına neden olan ilk resimde Ebru bir pastanın üstündeki
beş mumu üfleyerek söndürüyormuş.
Karıkoca, başına bir taç konmuş, bir de pelerin giydirilmiş olan çocuğun,
mumları üflemek için şişirdiği yanaklarına, olağanüstü sevimliliğine
bakıp günlerce ağlamışlar.
Sizi sıkıyor muyum böyle uzun uzun anlatarak bilmem ama bu hadise
bana çok tesir ettiği için mazur görün.” Atıf Bey'in bu geri çekilme girişimine
en büyük itiraz genç kadınlardan geliyor. “Ne olur anlatın” diye ısrar ediyorlar.
Anlatı sanatının değişmez ilkesi olan, kahramanla özdeşlik kurma,
onun gibi hissetme kuralı işlemeye başlamış anlaşılan.
Hâkim bey anlatırken genç anneler kendilerini Sibel'in yerine koyuyor,
onun yaşadıklarını yüreklerinde duyumsuyorlar.
Hikâyeyi dinlerken sık sık kulak memelerini çekip, üçüncü parmaklarının
eklemiyle masaya vurmaları da bu yüzden işte.
Hikâyenin devamı
...
Sibel Hanım’m kızı resimlerde büyümeye başladı.
Çünkü her kırk günde bir aynı büyüklükte, krem rengi dikdörtgen zarflar
içinde, aynı yatık, düzgün el yazısıyla kibar mektuplar geliyor,
mektupları yazan kişi, Ebru’nun son zamanlarda yaptıklarını anlatıyor,
nasıl cıvıl cıvıl konuştuğuna örnekler veriyordu.
Bazen de bir resim çıkıyordu zarftan.
Resimlerdeki Ebru bahçede oynuyor, ip atlıyor, ders çalışıyordu,
çünkü okula başlamıştı artık. Yıllar geçip gidiyor, duvar resimlerle doluyor,
Sibel o duvarın karşısında diz çökerek bazen hıçkırıklar içinde, bazen gülerek,
hatta zaman zaman ikisini birden yaparak teselli bulmaya çalışıyordu.
En azından sevgili kızı, yavrucuğu iyiydi, resimlerde mutlu görünüyordu.
Herhalde kendisini kaçıran kişileri ailesi sanıyordu ki yüzünde müthiş
bir çocuk mutluluğu okunuyordu.
İlk resim, Ebru kaçırıldıktan yaklaşık iki yıl sonra gelmişti.
O iki yıl içinde çocuk serpilip gelişmişti, bebek ifadesi gitmiş, yüzü daha
anlamlı bir hale gelmişti. Çocuğunu kaçıran her kimse, ona her
doğum gününde aldığı hediyelerin resmini de gönderiyor, her yıl
Sibel Hanım’ın yerine de bir hediye alıyordu.
Bazen bir bebek, bazen oyuncak bir yemek takımı, bazen bir boyama kitabı,
bazen bir video oyunu. Sibel kendisine her kırk günde bir mutlaka haber veren suçluya neredeyse şükran duymaya başlamıştı. Nasıl oluyorsa zalim
ama merhametli biriydi bu her kimse. Çocuğunu kaçırmak gibi korkunç bir
suçu işlemiş olsa da, annenin cehennem azabını hafifletmeye çalışıyordu.
Sibel’le birlikte Hakan da resimlere bakıyor, artık aklı erdiği için kaçırılmış
olan ablasını resimlerde tanımaya çalışıyordu. Sibel için yaşam kırk günlük
devrelere bölünmüştü. Otuzuncu günden sonra kıvranmaya başlıyor,
belki yanlışlıkla mektup bir iki gün önce gelir diye postacının yolunu gözlüyor,
ya kaybolursa diye de büyük bir çöküntü yaşıyordu.
Bir seferinde mektuptan resimle birlikte umulmadık bir hediye çıktı ve
Sibel’i gözyaşlarının da tanık olduğu sonsuz bir mutluluğa boğdu.
Zarftan bir tutam kumral saç çıkmıştı. Sibel bu saçı günlerce kokladı, öptü,
koynunda sakladı; geceleri yastığının altına koydu, yavrusunun kokusunu
alan bir hayvan gibi ondan ayrılamadı.
Evet, Ebru’yu kaçırana minnet, şükran duyuyordu. Adam ya da kadın yıllardır,
her kırk günde bir gönderdiği mektuplarını hiç aksatmamış, “Sibel Hanım” diye başladığı mektuplarda -ne ilginç. Sevgili Sibel Hanım. Sanki bir dostmuş gibi-
Ebru’yla ilgili her türlü bilgiyi vermiş, özlemden kavrulsa bile yine de onun sağ
ve mutlu olduğunu bilmenin mutluluğunu tattırmıştı.
Şimdi de elinde yavrusunun bir tutam saçı vardı işte.
Ebru artık dokuz yaşındaydı. Genç kızlığa adım atan, harikulade güzel, tatlı,
gamzeli gülücükleriyle parıldayan kumral bir çocuktu. Evi geçindirme
sorumluluğu mu, günlerini dışarıda birçok kişiyle birlikte geçirmek ve mücadele
etmek zorunda olması mı, nedendir bilinmez ama, aradan geçen yıllar
kocasını daha olumlu yönde etkilemişti. Onun en büyük tutkusu oğlu
Hakan ve Sibel’in ruh sağlığıydı. Ne var ki kadın atlatamamıştı.
Zaman zaman migren ağrılarıyla ağlama krizleri birlikte geliyor,
sanki o eve rastlantıyla gelmiş bir ruh gibi, insanların arasından çekilip gidiyor,
kendi acılı dünyasına sığınıyordu. Bu krizler sık sık geliyordu ama iki
kez çok ağır olduğu için psikiyatri kliniğine yatırdılar.
Sibel bu yıllar içinde çöktü gitti. Kocasının bir başka çocuk
-belki de bir kız- yapmaları önerisine şiddetle karşı koydu, istemedi.
Hakan, böyle tuhaf bir atmosferde büyümesine rağmen son derece akıllı,
sağduyulu bir çocuk oldu. Okulda başarılıydı, diğer arkadaşları gibi o da
bir bilgisayar kurduydu, ne var ki onun bilgisayar karşısında geçen
vakitleri sadece eğlenceye ya da haberleşmeye değil, bir amaca yönelikti.
İyi bir araştırmacı olarak tahminine göre, bu devirdeki her öğrenci
gibi Ebru’nun da Facebook, Twitter, Instagram gibi sosyal medya ağlarında
bir izi bulunmalıydı. Bir yerden çıkardı nasıl olsa.
Annesine yardım edebilmenin tek yolu buydu. Böylece kızıl saçlı, burnunun
üstü çillerle dolu sevimli oğlan, aylarca bu işin peşine düştü.
Her gün okuldan geldiğinde bir iki saat araştırma yapıyordu.
Uzun süre bir şey bulamadı; sonra sosyal medyada değil ama bambaşka
bir yerde, onu heyecanlandıran bir buluş yaptı. Okul yıllıklarını tarıyordu.
Törenlerde çekilmiş toplu resimler, öğrencilerin kişisel sayfaları,
okul gezilerinin anıları gibi hiçbir ayrıntıyı gözden kaçırmadan hem de.
Hakan'ı heyecanlandıran resim de Milli Park’a yapılan bir okul gezisiydi.
Okulun sayfasında resmi olarak yayınlanmıştı.
Resimlerde kızlı erkekli öğrenciler, iki hanım öğretmenle çeşitli hatıra
pozları vermişler, bazen de haberleri olmadan gezerken yansımışlardı fotoğrafa.
Ebru, kimi daha yakın, kimi uzak olmak üzere en az altı fotoğrafta
net olarak görülüyordu. Salondaki duvarda resimleri asılı olan kızdı bu;
Ebru’ydu. Hiçbir kuşkusu yoktu bundan. Okulu, sınıfı, numarası belliydi.
Hakan odaya girip de “Anne, Ebru’nun nerede olduğunu biliyorum” dediğinde,
Sibel annesiyle telefonda konuşuyordu. O anda almacı elinden düşürdü.
Ertesi gün polise gittiler, polis soruşturma başlattı, okulda inceleme
yaptı. Çeşitli yaşlarda yedi Ebru vardı öğrenciler arasında ama o resimde
görülen kızın adı Ebru değil, Esra’ydı. Sekizinci sınıf öğrencisiydi;
İzmir merkezli, su arıtma araçları imal eden bir şirketin satış temsilciliğini
yapan Fatih Demir adlı birinin kızıydı. Doğum tarihi Ebru’nun kiyle aynı yıl,
yalnız bir ay farklıydı. Teknik incelemeye göre Sibel’e yıllardır resimleri
gönderilen kızla aynı kişiydi. Polis, Fatih Demir’in evine gitti.
Adam durumu inkâr ediyor, Esra’nın kendi öz kızı olduğunu,
karısının Esra’yı doğururken vefat ettiğini tekrarlayıp duruyor,
işin garibi hastane ve nüfus kayıtları da onu doğruluyordu.
Düzgün bir adama benziyordu, kriminal olaylara karışacak bir tipi yoktu.
Esra da ifadesinde babasını çok sevdiğini tekrarlayıp durmuştu.
Adam bir daha evlenmemişti, Esra tek kızıydı.
Olaylar yüzünden aklını kaçırma noktalarına gelen Sibel Hanım,
Ebru’yu görmek için izin almış, onunla konuşarak çocukluk anılarını
canlandırmaya çalışmış, oyuncaklarını, bebeklerini göstermişti.
Üç yaşında bir çocuğun zihninde kalan bazı anılara ulaşmaya çalışıyordu.
Ne var ki başaramamıştı. Kız babasını çok sevdiğini tekrar edip duruyordu.
Sonunda aile, Ebru’yu geri alabilmek için dava açtı; ellerindeki bütün
delilleri teslim ettiler, hazırlık tahkikatı yapıldı ve deliller kuvvetli görülerek
açılan dava Atıf Bey’in başkanlığındaki mahkemenin önüne geldi.
Duruşmalar boyunca Fatih Demir garip bir biçimde sessiz kaldı,
hiçbir soruya cevap vermek istemediğini belirtti, bu da üzerindeki şüpheyi kuvvetlendiren en önemli etken oldu. Sadece mahkeme heyetine yalvarıyor,
bu işin üstüne daha fazla gitmemeleri gibi akıldışı bir istekte bulunuyordu.
Sibel Hanım ise duruşmalar boyunca gözünü adama dikiyor, sanki
onu bakışlarıyla çarmıha germek istiyordu. Mahkeme heyeti, Fatih Demir’in
hiçbir şey söylememesini ve aleyhindeki delilleri göz önüne alarak kızın,
kaçırılmış Ebru olduğundan neredeyse emindi artık ama karar aşamasından
önce Atıf Bey, davaya müdahil olanların DNA örneklerinin tespiti için adli
tıbba yazı yazılmasına karar vererek duruşmayı erteleyince,
baştan beri sessiz kalmış olan Fatih Demir “Ne olur, bunu yapmayın” diyerek
hâkime yalvarmaya başladı. “Ne olur bunu yapmayın, felaket olur”
diye tekrar edip duruyordu. Bu durum adamın suçunu itiraf etmesi gibi bir şeydi.
Karar duruşmasında herkes mahkeme salonunda hazırdı.
Sibel Hanım kızını o gün alacağından emindi.
Atıf Bey duruşmayı açtı ve adli tıptan gelen raporun, herkesi hayrete
düşüren sonucu açıklandı: Esra Demir, Fatih Demirin öz kızıydı; Ebru değildi.
DNA’sının da Sibel Hanım ve eşiyle hiçbir benzerliği yoktu.
Mahkemede bir uğultu yükseldi. Heyetin de kafası karışmıştı.
Oysa herkes sonuçtan o kadar emindi ki. O sırada Fatih Demir konuşmak
istediğini belirtti. Mahkeme heyetine gerçeği anlatacağını söyledi,
çünkü rapordan sonra artık gizleyecek bir şey kalmamıştı.
Atıf Bey hem mahkeme reisi hem de bir insan olarak durumu
çok merak etiği için Fatih Bey’i sorguya aldı.
“Yıllardır Sibel Hanım’a giden bu mektupları sen mi yazdın?” diye sordu
Fatih Demirce. O da, “Evet efendim” dedi.
Hâkim, “O mektuplarda Esra'nın Ebru olduğunu sen mi belirttin?” diye sordu.
“Evet efendim” dedi sanık. “Sibel Yolaçan’a, kızı Ebru’yu
kaçırdığını sen mi iddia ettin?” diye sordu hâkim. “Evet efendim”
dedi sanık. “Peki, Ebru’nun kaçırılma olayına karıştın mı?” diye sordu hâkim.
“Hayır efendim” dedi sanık. “Ebru’yu tanır mısın?” diye sordu hâkim.
“Hayır efendim” dedi sanık.
“Esra Demir senin öz kızın mı?” diye sordu hâkim. “Evet efendim” dedi sanık.
“Ebru’yu kaçırmadığın halde kaçırmış gibi gösterdin, ailesinde bu kanıyı
uyandıracak mektuplar yazdın öyle mi?” diye sordu hâkim. “Evet efendim”
diye cevap verdi sanık. “Bu davranışının sebebi neydi?” diye sordu
hâkim ve sanık anlattı: “Sayın hâkim bey ve mahkeme heyeti,
mahkemenin başından beri işlerin bu noktaya gelmemesi ve önüne
geçilemeyecek felaketler olmaması için çok uğraştım ama artık saklanacak
tarafı kalmaması üzerine bildiğim her şeyi anlatıyorum size.
Yıllar önce eşimi bir kız çocuğu doğururken kaybettim, kızımı, annemin de
yardımıyla büyüttüm. Esram üç yaşına geldiğinde televizyonda aynı
yaşta Ebru adlı bir çocuğun kaçırıldığını duydum.
Annesi, yani bu hanım, Sibel Hanım dayanılmayacak kadar çok acı çekiyor,
çocuğunu kaçıranlara yalvarıyordu. Basından bu olayı izlemeye devam ettim.
Kaçırılan çocuk, Esrama benziyordu. İkisi de kumraldı, burunları kalkıktı.
Küçük Ebru’yla ilgili hiçbir talep gelmemiş, kaçıranlar aileyle irtibat kurmamıştı.
Bu durum açık olarak -ne yazık ki- küçük Ebru’nun belki tecavüze uğrayarak,
belki de başka nedenlerle öldürüldüğünü gösteriyordu.
Annesi babası umut kesmiyorlardı ama bana göre durum çok açıktı.
Buna rağmen bir yıl bekledim. Aradan geçen zaman ne yazık ki tahminimi
haklı çıkarıyordu; polis de aynı görüşteydi zaten.
Kadıncağızın acısı beni çok etkiledi. Ekranda döktüğü gözyaşları,
nasıl bir cehennem azabı çektiğini gösteriyordu. Bunun üzerine onun acısını hafifletecek, onu bir yalanla dahi olsa teselli edecek bir yönteme başvurdum.
Aynı yaşta olan kendi Esramı Ebru gibi göstererek onu cehennem
azabından kurtardım. Ona mektuplar, resimler gönderdim.
Eğer bu dava olmasaydı, sevgili kızının yaşadığını, mutlu olduğunu sanarak
deva bulacaktı. Ama şimdi ne olacak bilmiyorum efendim.
Hepimizin dünyası yıkıldı.”
Adam susup yerine oturduktan sonra bir sessizlik oldu,
kimse ne diyeceğini bilemiyordu.
Bu şaşkınlık içinde, yüzü bembeyaz kesilmiş Sibel
Hanım’m ayağa kalktığını gördüler. Sibel birkaç adım atıp Fatih Bey’in önüne geldi, adam da ayağa kalktı; olayın iki kahramanı bir süre öyle kaldılar.
Sonra Sibel Hanım adama “Yalancı!” diye bağırdı, çantasından çıkardığı
tabancadaki altı kurşunu onun üstüne boşalttı.
Fatih Demir hastaneye yetiştirilemeden öldü,
Sibel cezaevine gönderildi. Duruşmalar boyunca öldürme sebebi olarak
hep aynı şeyi tekrarlayıp durdu: “Yalan söylüyordu, öldürdüm,
çünkü yalan söylüyordu, ölmeyi hak etti, çünkü yalan söylüyordu.”
Ağzından bundan başka söz çıkmadı.
Müziğin bir ara hafiflemesini fırsat bilerek hikâyesini tamamlayan
Hâkim Atıf Bey’in “Demek ki gerçeği bilmek her zaman iyi sonuç vermiyor,
bazı şeylerin gizli kalması daha iyi” derken sesinin titrediği duyuluyor,
gözlerinin buğulandığı görülüyor.
Cebinden düzgünce katlanmış beyaz bir mendil çıkarıp kahverengi kalın
bağa gözlüğünün camlarını silerken, “O günden beri düşünürüm” diyor.
“Gerçek her zaman iyi midir? Daha doğrusu gerçeği ortaya çıkarmak
her zaman iyi sonuç verir mi, yoksa yaşayabilmeleri için, insanların
sahte dünyalarına göz yummak daha mı doğru?”
Sonra “Müsaadenizle efendim” diyerek ayağa kalkıyor.
Hâkim bey tuvalete doğru yürürken Atıfet Hanım, “İşte böyle” diyor,
“acı bir hikâye bu, her anlatışında sarsılıyor ama ben de anlatmasını,
içini dökmesini istiyorum. Belki böyle rahatlar.
Bu hadiseden sonra emekliliğini istedi; hâlâ her ay İzmir'e gider,
cezaevindeki Sibel Hanım’ı ve zavallı Fatih Bey’in mezarını ziyaret eder.
Bu arada günahsız Esra’yı da biz okutuyoruz.
Çok acı bir hikâye.”
Sayfa 163 - Kaçırılan bir çocuğa dairKitabı okudu
··
466 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.