"Hüznümün gözümden okunmayan hali"
Mohsen Namjoo Ey Sareban şarkısı geldi hatırıma. oysa Ne çok şey söylüyor gözleriyle. Şimdi ise 1832 de yaşamış ve ağır ağır giyotine giden başka bir çift gözün neler söyleyeceklerine bakalım...
Dünyamızın çektirdiği acılarından kısa bir kesit sunan yazar, dönemi ve buna mukabil dönemin koşullarını göz önüne aldığımızda henüz 27 yaşında olmasına rağmen bu kitabı yazarken ki kabına sığmaz cüretkarlığı ve cesareti insanı kendisine fazlasıyla hayran bırakmaktadır. Kana susamış keskin giyotin bıçağının soğuk gölgesinde yaşayan Hügo'nun başı gövdesinin üzerinde 83 yıl yaşayıp sonrasında zatüreden ölmüş olması Allah'ın büyük bir mucisesi değil de nedir? Diye sormadan edemiyorum..
Kitap, az çok isminden de anlaşılacağı üzere cinayetten hüküm giymiş genç bir idamlının içsel travmalarını konu edinmekte. Miadı belli bir ölüm fermanına doğru devleşen haftalar, günler, saatler, dakikalar ve nitekim saniyeniyelerin o anı yaşayan bir insanın gözlerinde ve zihnindeki tasavvuru ne ölçüde ürkünç olduğuna şahit olduğumuz bu eserde dişimizi çokça sıktığımız anlarla dolu. Onun ölümünü izlemek için meydanda biriken kalabalığın duygusunun hangi yönde (Lehte mi? Aleyhte mi) olduğunu söyleme gafletinde bulunmayacağım. Evrende son saniyelerini yaşayan birinin neler yaşadığını, neler düşündüğünü, ruh halinin rengini ve bedeninin neler arzu ettiğini de söylemeyecem tabi. Söyleyebileceğim tek şey kitabın muhteşem bir anlatımla bize o anın her saniyesini yaşatan muhteşem bir eser olduğu ve her zaman böyle kalacağıdır.
"Neredeyse hiç acı çektirmeden bedeni öldürmekle övünüyorlar. Hey! İşte bundan söz ediliyor! Manevi acının yanında fiziki acının ne önemi var?" (S.11)
Kitabın neredeyse yarısına kadar süren önsözü de sonuna kadar mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Zira o dönemi daha iyi idrak edebilmemiz için örneklerler serpiştirilmiş ve en az asıl konu kadar güzel bir önsöz.
İyi okumalar dostlar
