VİCTOR HUGO- BİR İDAM MAHKUMUNUN SON GÜNÜVictor Hugo; 1802 doğumlu Fransız şair, romancı ve oyun yazarıdır. Romantik akımın en ünlü isimleri arasında yer alan Hugo, Fransa'nın en büyük yazarları arasında kabul edilir. Kült eseri olan Sefiller ve Notre Dame'ın Kamburu ile dünyaca tanınan sanatçı hakkında en çok eser yazılan ilk 100 kişi arasında yer almaktadır.
İdam; işlenen bir suçun karşılığında devletin mahkumun hayatına son verme cezasının uygulanmasıdır. Genel olarak Asya'da bulunmakla beraber halen 58 ülkede uygulanmaktadır. Türkiye de ise 1984'ten beri uygulanmamakta olup, 2004'te ise yürürlükten kaldırılmıştır.
Esere geçecek olursak, akıcı bir şekilde ele alınmış olup dönemin koşullarında uygulanan idama bir başkaldırı, isyan, serzeniştir. Sadece idam ele alınmamış, aynı zamanda verilen kürek cezalarının acımasızlığına değinilmiştir. Yaşanılan iç devinimler muazzam bir şekilde aktarılmıştır. Mahkumun suçunun ne olduğunun bilinmemesi ise, suçun değil idamın varoluşunun tartışılması gerektiğini çok güzel vurgulamıştır.
İdam üzerine kısa ve etkileyici olan bu eserde, herkesin bu idam anını beklemesi, çocukların el işaretleriyle mutlu mutlu mahkumu göstermesi ise üzücü yanıdır. Eminim çoğu kişi diyecek ki ''Tecavüz eden idam edilmesin mi?'', '' Devlete ihanet eden idam edilmesin mi?''. İdam cezası getirilen yerlerde, ağır suç oranının yüksek olması kayda değer. Bunun sebebi ise, idamlık suçu işleyen suçlunun o saatten sonra kaybedecek hiçbir şeyinin olmaması. Bu durum daha çok suç işlemesine sebep oluyor.
Peki nasıl çıkacağız bu bilmecenin içinden? Suçsuz yere idam edilenler bir yana, idam edilmenin bile çok sayılacağı yaratıklar bir yana. Herkesin kendine göre bir ütopyası vardır herhalde. İdam yüzyıllar boyunca tartışma mevzusu olmuş, olmaya da devam edecektir. Bu konuya bir pencere açalım, idamı birde mahkumun gözlerinden yaşayalım.
Yoruldum patron. Yollarda yağmurdaki bir serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum. Yanımda hiç arkadaş olmamasından bıktım. İnsanların birbirine kötü davranmasından bıktım. Her gün dünyada hissettiğim ve duyduğum acılardan bıktım. Çok fazla var, sanki her an için kafama cam parçaları batıyor. Anlıyor musun ? :)
