Pasifist Bir Roman!
Kitabın adını ikiye bölüp anlatarak başlamak istiyorum:
Önce "Savaş" kısmını anlatayım:
Birinci Dünya Savaşı esnasında Osmanlı Devleti İttifak Devletleri cephesinde savaşa girmiş ama yenilgiyle sonuçlanmış. Zaten bu dönem Osmanlı İmparatorluğunun çöküş dönemleri ve bu savaşta da yanlış tarafta olması neticesinde iyice bitik durumdadır.
Bu kitap baştan sona "Pasifist" bir kitap. Kesinlikle savaşı övmeyen, vatan millet duygularını değil, sadece ve sadece insani duyguları ön plana almış bir kitaptır. Bizlere toplum ve eğitim sistemi tarafından sürekli aşılanan bir vatan ve millet sevgisini Hasan İzzettin Dinamo sorguluyor. Evet vatan önemlidir, evet millet de önemlidir ama o millet ve o vatan bana ne verdi de benden ne istiyor diye düşünmeye sevk ediyor okuyucuları.
Şakire'nin sesi çınlıyor kulaklarımızda: Ben bu topraklar için hem kocamı hem oğlumu şehit verdim ama siz bana kuru bir ekmek bile vermediniz!
Öyle acı ki! Siz topraklarınız yabancıların eline geçmesin diye mücadele edip, devlet bütünlüğünü korumaya uğraşırken, o devlet, o düzen sizi bir kuru ekmeğe muhtaç bırakıyor, insanların açlıktan ölmelerine göz yumuyor!
Zaten eşinin ve oğlunun şehit haberini alan bir anne küçücük Sefer beşiğinde açlıktan ölürken, ufacık Fatma hastalıktan son nefesini verirken nasıl olur da "Vatan, Millet, Sakarya" desin!
Hasan İzzettin Dinamo çok büyük bir ustalıkla savaş karşıtı bu söylemlerini acılı bir anne üzerinden vermektedir. Çünkü anca evinden birçok ölü çıkmış bir anne bu sözleri söylerse tepki almaz.
İkinci kısım ise: "Açlar"
Savaş dönemlerinde mutlaka elde avuçta ne varsa azalır, tükenir. Bu çok güçlü devletlerde bile vardır. Ama Hasan İzzettin Dinamo bize şunları da göstermiş:
Osmanlı Devletinde toprağı olan yabancı vatandaşların topraklarını savaş bahanesiyle ele geçirmek. Evlerin, mülklerin üstüne konmak. Haydi yabancıları geçtim, kendi vatandaşını bile sokakta bırakacak kadar yok saymak. Sadece mal için. Bir tarafta kilerleri ağzına kadar yemek dolu insanlar varken, diğer tarafta hayvan bağırsağı toplayıp, ölüme direniş var. Zenginlerin çocukları para vererek savaşa gitmezken, fakirin evinde birden çok şehit olabiliyor. Devrin zenginleri, ağaları, şeyhleri bal tutmuş parmaklarını yalarken olan yine fakir fukaraya olmuş. Her dönemde de bu böyle süreceğe benziyor. Bu açıdan da çok yerinde tespitlerde bulunmuş olan Hasan İzzettin Dinamo halkçı bir yapıda olduğunu da ortaya koymuştur.
Kitabımızda sadece açlık ve savaş yok. Her romanın belkemiği olan "Aşk" duygusunu da bize okutan yazarımız, Ali ve Musa'nın minik bedenlerinin kaygılarını, heyecanlarını da bizlerle buluşturmuş. Görüyoruz ki, savaş da olsa, ölüm de olsa aşk her zaman varlığını sürdürüyor.
Son olarak bu kitabı okurken sürekli gözümün önüne 
Yaşamak kitabı geldi. Şayet okumadıysanız bu kitabı da mutlaka okumanızı tavsiye ederim.
··
1 artı 1'leme
·996 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Eser üzerine yapılmış nesnel bir inceleme olduğunu düşünüyorum.Her dönemin derebeyleri "insanligin vicdanını sömürmek için din ve vatansevgisi duygularıni kullanıyorlar "tespitiniz kıymetli bir değerlendirme olmuştur.Bireye ve topluma onurlu bir yaşam sunmayan inanç ve vatan sorgulanmalıdır.İnsan onurunu korumak en yüce değerdir. Her dönem kudretli birkaç kişinin zenginliğini korumak için milyonlarca bireyin onursuz yaşama mahkum edilmesinin adı din ve vatan sevgisi olmamalıdır.
Eserin beğenmediğim kısmı acılı anlatımın fazla olmasıdır ve yazar bazı yerlerde çok tekrara düşmüş. Hüzün ve kasvet okurken beni çok yordu. Cengiz Aytmatov'un "Toprak Ana" eseri gibi görkemli bir anlatım bekletisiyle okuduğum için acının ve hüznün dozu sanirsam bana fazla geldi.Kaleminize sağlık...teşekkürler
Yarabbi dün itibariyle başladım elhamdülillah :D
1 önceki yanıtı göster
Araya birkaç kitap koy tatlım kız, yoksa derbeder olursun.
1 sonraki yanıtı göster
Yani diyorsun ki yaşamak kitabındaki ,bazı okurlara göre , acitasyon bu kitapta da mı var ')
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.