Ayfer Tunç ile tanışma kitabım ''Bir Maniniz Yoksa Annemler Size Gelecek'' idi. Muhtemelen benim çocukluk/ilk gençlik dönemlerimi anlattığı için sevdim de kitabı, samimi de buldum. İkinci okuma için de bu kitapla buluştuk yazarla. Ve fikrim hala aynı. Son derece samimi yazıyor, insanı hiç yormuyor. Yarattığı karakterlerin duygu ve düşüncelerini aktarışında doğal bir yan var. Kapak Kızı'nı da iki defa yazmış Ayfer Tunç. Kitabın sonunda yeniden yazılışı ile ilgili kaleme aldığı bir yazısı var.
'' Bütün metinlerimle didişirim. Kimiyle az kimiyle çok.'' diyor. Belki de bize hissettirdiği samimiyet buradan geliyor. Sağlam hikayelerin özünü içine sinene kadar yoğurmasından... Kapak Kızı'nın devamı niteliğinde yazılmış ''Yeşil Peri Gecesi'' adlı roman da okuma listeme girdi haliyle. Oradaki bakış açısını merak ediyorum açıkçası.
Matruşkalar gibi iç içe geçmiş insan hikayeleri okudum ben bu romanda. Ortak bir noktada kesişen ama birbirlerinden bihaber. Bazı okuyucular ''bu kadar da hepsi örtüşür mü'' demiştir belki, kim bilir... Benim aklımaysa daha çok ne zaman birinin varlığını çok istesem asla denk gelmeyişi, lakin birinden ne kadar uzak durmak istesem anlamsız, normalde ihtimalsiz bir insanla, olayla veya mekanla bana gelişi düştü. Çok isteme gerçek olmaz, çok nefret etme uzak durmaz misali.
Bir resme kaç değişik göz bakarsa o kadar farklı şey canlanır zihinlerde. Algıda seçicilik, hayata bakış açısı, bireysel duygular yön verir genellikle. Aynı şey insana bakarken de değişmez. Gördüğümüz sadece baktığımız değil ki, biziz aynı zamanda. Bizi biz yapan alışkanlıklar, öğretilmiş/ezberletilmişler, duygular, korkular... Hayatımızın karanlık odalarında ne varsa sanki başkaları üzerinden daha rahat fotoğraflıyoruz. Topla hepsini, karşımızdakinin etkisi devede kulak... Bu yüzdendir belki de onca kıskançlık, öfke, kınama, yargılama. İçimizde olup bitenleri bazen iyi biliriz de bazen de uykuya yatmıştır kimileri. Ve bir gün biri gelir varlığından habersiz olduğumuz bir kapı açar derinlerimizde, şaşar kalırız. Bu ben miyim? Bununla yaşayabilir miyim? Şimdi ne ile kesişti yolumuz diye düşünürüz. Ama bu olana kadar karşımızdakiler üzerinden yorumlama yapmaya devam ederiz yarı bilinçli. Çünkü daha tehlikesiz, daha kolay.
Bazen hayat kendiliğinden bizi ayırır; korkaklar şu tarafa, cesurlar bu tarafa, araftakiler sabit... Bunun bir dengesi de vardır belki ama tutturabilene aşk olsun... Ve içten içe çağırdığımız insanlara denk gelsin yolumuz diyerek ilgilenen okurlara tavsiye ediyorum bu romanı.
Keyifli okumalar...
