Düşevi Pansiyon'un odalarından birinde sabaha uyanan bir adam; nerede olduğunu, oraya nasıl geldiğini ve hatta kim olduğunu dahi hatırlamıyor. Tek hatırladığı, hayatla, yaşamla kendisi arasına mesafe koymak istediği. Kapıdan bir çıkıyor, gözün alabildiğine masmavi deniz... Peki ama ben kimim ve hatta siz kimsiniz ?
Pansiyonun adına bakar mısınız? Düşevi Güray Süngü yine kelimeleri almış, cümlelerde dans ettirmiş, okura da hadi bu ritmi çöz demiş. Okuduğum ikinci kitabında beni yine, misal baş ağrısından kalp ağrısına ustaca geçişler yaparak, kalemine hayran bıraktı
Yazarın, okuru da hikayenin içine katarak yazdığı bu kendine özgü tarzını çok seviyorum. Aldığı her ödülü sonuna kadar hak ediyor kanımca.